Μήνυμα για την 50η επέτειο του Πολυτεχνείο απηύθυνε ο Γιώργος Γαβρήλος από το βήμα της Βουλής, εκπροσωπώντας τον ΣΥΡΙΖΑ- ΠΣ, στην επετει...
https://www.facebook.com/georgios.gavrilos/videos/271471755418961.
«Μισός αιώνας από εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη, και όμως ακόμη και σήμερα το Πολυτεχνείο συνεχίζει να αποτελεί μνημείο συλλογικής μνήμης και αντίστασης. Ορόσημο για τους αγώνες της νεολαίας, για την Δημοκρατία και την ίδια την Ιστορία μας. Ακόμη οι διηγήσεις είναι ζωντανές. Αφυπνίζουν συνειδήσεις και δείχνουν τον δρόμο για τον διαρκή αγώνα προστασίας των πολιτικών δικαιωμάτων, θωρακίζοντας την καθημερινή αντίσταση προς κάθε προσπάθεια κατάλυσής τους.
Η χώρα από το 1967 ήταν κυριολεκτικά στον γύψο. Την ώρα που η πλειονότητα της υπόλοιπης Ευρώπης βίωνε την μετάβαση προς τον φιλελευθερισμό, ο χρόνος για την ελληνική κοινωνία είχε σταματήσει. Η Ελλάδα είχε βυθιστεί στην απομόνωση, τον αυταρχισμό και την διαφθορά. Η κρατική βία, η ανενόχλητη δράση των παρακρατικών μηχανισμών, τα βασανιστήρια, ο χαφιεδισμός, η περιστολή βασικών ελευθεριών, η φίμωση κάθε δημοκρατικής έκφρασης και η τρομοκράτηση σκίαζαν και πάλι την πολιτική ζωή, μιας χώρας που είχε πρόσφατα ανακτήσει την δημοκρατική της λειτουργία και ακόμη δεν είχε κλάψει τους νεκρούς της από την Γερμανική Κατοχή και τον Εμφύλιο.
Την μαύρη εκείνη επταετία χιλιάδες δημοκράτες πολίτες συνελήφθησαν νύχτα, σύρθηκαν στις εξορίες και στις φυλακές, μάτωσαν και πέθαναν. Η Γιάρος, η Μακρόνησος, ο Αι Στράτης, η ταράτσα στην Μπουμπουλίνας- το πιο γνωστό πλυσταριό του κόσμου που είχε πει ο Περικλής Κοροβέσης- οφείλουν να είναι χαραγμένα στην συλλογική ιστορική μας μνήμη, έτσι ώστε να μην ξεχάσει καμία γενιά ποιο είναι το πρόσωπο του φασισμού.
Να μην ξεχάσει κανείς από μας, το προσωπικό του καθήκον απέναντι στην Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Ισότητα, την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Να μην παραμελήσει την ανάγκη για επαγρύπνηση και αντίσταση, σε κάθε προσπάθεια παλινόρθωσης ακροδεξιών και φασιστικών μορφωμάτων, στην πολιτική ζωή της πατρίδας μας.
Οι τρεις εκείνες μέρες που οδήγησαν στην 17η Νοέμβρη του 1973
αποτέλεσαν την πρώτη μαζική και παλλαϊκή αντίδραση στο καθεστώς των
συνταγματαρχών. Με την Νομική να έχει προηγηθεί, λίγους μήνες πριν, η
Νεολαία έγινε η φωνή όλου του δημοκρατικού κόσμου. Οι νέοι και οι νέες
που έγραφαν συνθήματα γύρω από τους δρόμους της Πατησίων, μοίραζαν
φυλλάδια και καλούσαν μέσα από τα ερτζιανά τον κόσμο να στοιχηθεί μαζί
τους, έγιναν η ελπίδα και το φως που μπήκε μέσα από την χαραμάδα της
επιβαλλόμενης επταετούς σιωπής και της απολυταρχίας. Έγιναν η αρχή για
την ανατροπή.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου δεν σταματά στις 3 τα ξημερώματα εκείνο το
βράδυ όταν δίνεται η εντολή για επέμβαση και η καγκελόπορτα πέφτει στο
έδαφος, γεμάτη νεανικά κορμιά. Ο αγώνας τους ήταν και είναι οδηγός για
όλα τα νεανικά κινήματα της Μεταπολίτευσης. Είναι ζωντανός φάρος θύμησης
και διδαχής. Ώστε να μην ξεχάσουμε πως «Εδώ Πολυτεχνείο» σημαίνει
διαρκής μάχη για την υπεράσπιση της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας και
πως τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά διεκδικείται από τον λαό και για τον λαό.
Ο Νοέμβρης εκείνος δεν είναι μια ακόμη σελίδα της ιστορίας που αναθυμόμαστε σε κάθε επέτειο. Είναι ακόμη ζωντανός και επίκαιρος, ειδικά σε μια εποχή που πολλές από τις διεκδικήσεις παραμένουν ανεκπλήρωτες ή τίθενται πάλι σε αμφισβήτηση.
Σε μια περίοδο που τα ζητήματα των ατομικών ελευθεριών έχουν προσβληθεί από παράκεντρα παρακολούθησης και ακόμη η αλήθεια είναι προς αναζήτηση. Σε μια εποχή που οι Ανεξάρτητες Αρχές- βασικός πυλώνας της δημοκρατικής μας λειτουργίας- έχουν αποδυναμωθεί και βάλλονται συνεχώς όταν προσπαθούν να επιτελέσουν τον συνταγματικό ρόλο τους, που είναι ο έλεγχος της κρατικής διοίκησης, η διασφάλιση της ισονομίας και της διαφάνειας και η προστασία του δημοσίου συμφέροντος και των πολιτών.
Όταν νομοθετούνται ρυθμίσεις που βάλλουν κατάφωρα τον κόσμο της εργασίας και στραγγαλίζουν τα εργασιακά δικαιώματα. Όταν αναγκάζονται οι πολίτες να ζουν με μισθούς εξαθλίωσης, όταν η ακρίβεια και η αισχροκέρδεια τους γονατίζουν καθημερινά, την ώρα που παράλληλα κάποιοι πλουτίζουν εις βάρος τους. Όταν η Ελευθερία του Τύπου είναι ένα συνεχές ζητούμενο, προσπαθώντας να ανταπεξέλθει σκληρούς μηχανισμούς επιβολής, ισοπέδωσης και ελέγχου. Όταν το Κράτος Δικαίου υφίσταται συνεχή πλήγματα. Όταν, τέλος, ένας ακόμη πόλεμος λαμβάνει χώρα για την διεύρυνση των ζωνών ισχύος και χάνουν την ζωή τους καθημερινά άμαχοι και παιδιά, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του Πολυτεχνείου, η πάλη για την εγκαθίδρυση μιας υγιούς Δημοκρατίας και το Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία, δεν είναι νεκρές λέξεις της ιστορίας.
Είναι μια διαρκής πάλη στην οποία καλούμαστε να πάρουμε μέρος όλοι μας, υπό τους ήχους εκείνων των ηρωικών διεκδικήσεων του Νοέμβρη του ’73.»
