ΝΑΥΠΛΙΟ, ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ: ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΧΩΡΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ. Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια πόλη. Φιλοξένησε στα στενά της δρομάκια την πρωτεύουσα...
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια πόλη. Φιλοξένησε στα στενά της δρομάκια την πρωτεύουσα της Ελλάδας. Υπήρξε για 200 περίπου χρόνια ζωντανό εμπορικό και διοικητικό κέντρο. Τώρα, με το «κλείσιμο» της «ΆλφαΜπανκ» στη λεωφόρο Αμαλίας έκλεισε και το τελευταίο πιστωτικό κατάστημα που λειτουργούσε στα όριά της.
Έτσι έχουμε μια πόλη χωρίς Τράπεζες. (ούτε στα πιο τρελά σοσιαλιστικά όνειρά μου…). Για να εγκαταλείψει η συγκεκριμένη Τράπεζα αυτό τον χώρο, που είναι ιδιοκτησία της, θα έχει οπωσδήποτε μελετήσει το κόστος λειτουργίας ως συνάρτηση της κίνησης.
(Εδώ να κάνουμε παρένθεση και να θυμηθούμε. Τράπεζα Εμπορικής και Επαγγελματικής Πίστεως, δεν λειτουργούσε στο Ναύπλιο. Άνοιξε το πρώτο υποκατάστημα, όταν είχε γίνει «σκέτα» Τράπεζα Πίστεως, στην Ενδεκάτη, στην πολυκατοικία που ανεγέρθηκε στη θέση του παλαιού Παγοποιείου. Στο Ναύπλιο λειτουργούσε η Ιονική και Λαϊκή Τράπεζα, στον χώρο του σημερινού «Μεγάλου Καταστήματος». Στην Τράπεζα αυτή περιήλθε το ωραίο νεοκλασικό δίπλα στην Βιβλιοθήκη και μετά το 1986 μεταφέρθηκε εκεί. Η Ιονική, κρατική Τράπεζα από τη δεκαετία του 50, ιδιωτικοποιήθηκε επί Σημίτη στην Άλφα Μπανκ και έτσι βρέθηκε η Άλφα Μπανκ με ιδιόκτητο κτίριο στην καρδιά της παλιάς πόλης. Στον ίδιο δρόμο λειτουργούσε σε ιδιόκτητο κτίριο η Εμπορική Τράπεζα, ιδιωτική μέχρι το 1974, κρατική μετά. Αυτή πουλήθηκε (πάλι επί Σημίτη) πρώτα σε Γάλλους και στη συνέχεια περιήλθε στην Άλφα Μπανκ, το κτίριό της παραμένει κενό πάνω από 10 χρόνια.
Η Εθνική Τράπεζα είχε αγοράσει από τους κληρονόμους της Παπαλεξοπούλου το μεγάλο οικόπεδο επί της πλατείας Συντάγματος. Έκτισε το γνωστό κτίριο, που είχε αποτελέσει αφορμή πανελλήνιου καυγά μεταξύ των Αρχιτεκτόνων γιατί έχει Μινωικούς κίονες και Μυκηναϊκό υπέρθυρο αέτωμα. Το κτίριο ανήκει τώρα σε μια θυγατρική της Εθνικής, η Τράπεζα μετακόμισε έξω από την παλιά πόλη, έκλεισαν ακόμα και τα δύο ΑΤΜ, γιατί είχαν γίνει χώρος αφοδεύσεως, τουλάχιστον. )
Βέβαια, από το 2010 και μετά, έχουν κλείσει επτά τραπεζικά υποκαταστήματα στην καινούργια πόλη. Ο αριθμός των Τραπεζοϋπαλλήλων έχει συρρικνωθεί στο ελάχιστο. Αλλά και οι Τράπεζες, πλέον, δεν είναι ούτε κρατικές, ούτε καν Ελληνικές. Πράγμα που σημαίνει ότι κανένας δεν μπορεί να παρέμβει στην λειτουργία τους.
Αλλά, δεν είναι μόνο οι Τράπεζες που λείπουν από την παλιά πόλη. Δεν υπάρχει ούτε ένα ιατρείο, οδοντιατρείο, χασάπικο και φούρνος. Έχουν απομείνει ένα παντοπωλείο, δύο φαρμακεία, και δύο συμβολαιογραφεία. Δεν υπάρχει παιδικός σταθμός και νηπιαγωγείο.
Αυτή η μετάβαση δεν έγινε τυχαία, συντελέστηκε σταδιακά τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ξεκίνησε με την πεζοδρόμηση της πλατείας Συντάγματος – χωρίς να προηγηθεί συγκοινωνιακή μελέτη – συνεχίστηκε με την πεζοδρόμηση της Μπουμπουλίνας – πόσες θέσεις σταθμεύσεως χάθηκαν, γιατί πάλι δεν υπήρχε συγκοινωνιακή μελέτη, ολοκληρώθηκε με την μετατροπή της Σταϊκοπούλου σε δρόμο τραπεζοκαθισμάτων.
Τα επιχειρήματα είναι: α) έτσι γίνεται σε όλα τα ιστορικά κέντρα, β) η παλιά πόλη δεν έχει κατοίκους. Και τα δύο είναι ψέματα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματοδοτούσε αδρά την αναβίωση των ιστορικών κέντρων, αλλά οι «δικοί μας» είδαν μόνο τη χρηματοδότηση λειτουργίας πανσιόν και δεν μπήκαν στον κόπο να υποβάλλουν πρόταση για σχετικό πρόγραμμα. Όσον αφορά τους «κατοίκους» της παλιάς πόλης, δεν είναι μόνον οι «γέροι», που κάποιοι με περισσή ασέβεια λένε, αλλά είναι οι 400 (!!!) περίπου επιχειρήσεις με πάνω από 2.500 εργαζόμενους που κάθε μέρα βγάζουν το ψωμάκι τους στα στενά δρομάκια του παλιού Αναπλιού.
Ο Δήμος μόνο αποσπασματικά έχει ασχοληθεί με την παλιά πόλη. Τις περισσότερες φορές για να επιτρέψει άπλωμα τραπεζοκαθισμάτων εις όλους τους χώρους. Κλασικό παράδειγμα αδιαφορίας (ένα από τα πολλά) είναι το παλιό Τελωνείο, που του παραχωρήθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών το 2004 και δεν κατάφερε να κάνει τίποτε.
Ελπίζουμε σε μια νέα Δημοτική Αρχή, που με σοβαρότητα θα ασχοληθεί με το ιστορικό κέντρο του Ναυπλίου.
Τόλης Κοΐνης
