Με ψευταλήθειες δεν χτίζεται στέρεη Παιδεία Τις μνήμες δεν τις ξεγελάς Αλήθειες θα σου πουν θέλεις, δεν θέλεις Εύη Μελά-Αλεξιάδη, Αποτυπώμα...
Τις μνήμες δεν τις ξεγελάς
Αλήθειες θα σου πουν θέλεις, δεν θέλεις
Εύη Μελά-Αλεξιάδη, Αποτυπώματα
Επειδή η Παιδεία προϋποθέτει αρχές και αξίες σχετικές με το πρότυπο του πεπαιδευμένου ανθρώπου/πολίτη οι διάφορες Κυβερνήσεις ασχολούνται με την Εκπαίδευση, μέρος της οποίας είναι και η εσωτερική κατανομή εξουσιών.
Έτσι κάθε νόμος που αφορά στα Πανεπιστήμια[από τον 815/78 και τον 1268/82 μέχρι τους πλέον πρόσφατους που διαθέτουν και ονοματεπώνυμο π.χ νόμος Διαμαντοπούλου, νόμος Γαβρόγλου κλπ]προκαλεί τεκτονικές αντι-δράσεις όχι τόσο λόγω των επιμέρους διατάξεών του αλλά κυρίως λόγω της ανακατανομής των εξουσιών.
Δυοίν όμως θάτερον: ή άπαντες οι νομοθέτες της Μεταπολίτευσης ήσαν άσχετοι ή το ενδοπανεπιστημιακό κατεστημένο[πολλαπλώς δικτυωμένο σε όλα τα κόμματα και τις λοιπές δυνάμεις]κατισχύει των όποιων υπουργών παιδείας.
Δεν φιλοδοξώ να αναλύσω όλα τα θέματα που θίγει το νέο νομοσχέδιο,ούτε να κάνω συμπολίτευση ή αντιπολίτευση.
Θέλω απλώς να καταθέσω κάποιες σκέψεις για τρία ‘φλέγοντα’ ζητήματα:
-εκλογές Πρυτάνεων και λοιπών αξιωματούχων
Μέχρι σήμερα κι ανεξάρτητα από τα πολλά εφαρμοσθέντα συστήματα εκλογής κοινός παρονομαστής παραμένει ότι ο Πρύτανης στην ουσία δεν λογοδοτεί, αλλά απλώς ξαναεκλέγεται[ή παρατείνεται η θητεία του] κι έτσι θεωρείται ‘πετυχημένος'. Η διαχείριση/διοίκησή του δεν χρειάζεται να είναι χρηστή ή διαφανής αρκεί να μη βλάπτει τους υπάρχοντες συσχετισμούς ή ,καμμιά φορά,να είναι και επωφελής[επικερδής;] στους ισχυρούς παίκτες του Α.Ε.Ι
Οι σχέσεις Πρυτανικών Αρχών και Συμβουλίου διοίκησης μπορεί εύκολα να οριοθετηθούν από το νόμο και να εξειδικευθούν στον Εσωτερικό κανονισμό του Ιδρύματος, αρκεί οι εμπλεκόμενοι να ενδιαφέρονται για την εύρυθμη λειτουργία του Α.Ε.Ι κι όχι να διακατέχονται από άλλα κίνητρα. Άρα το κρίσιμο διακύβευμα δεν μπορεί να είναι ‘ποιός θα καπελώσει ποιόν’
-συμμετοχή φοιτητών
Η συμμετοχή φοιτητών σε εκλογές οργάνων έχει εδώ και καιρό εκφυλιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τη βία ή την αποχή.Η μόνη ηχηρή παρουσία είναι οι καταλήψεις ,οι οποίες από έσχατο μέτρο έχουν μετατραπεί σε πρώτο για λόγους ‘επαναστατικής γυμναστικής’[σπανίως με μορφωτικά αιτήματα].Το ζήτημα αφορά τις ευθύνες κομμάτων και παρατάξεων κι όχι το νομοθέτη.
-εκλογές μελών ΔΕΠ
Όποιο μοντέλο κι αν υιοθετηθεί πάντοτε θα μένει μία σκιά υποψίας για μεροληψία, δεδομένου ότι ‘κακό χωριό τα λίγα σπίτια’ και μεγάλος ο ανταγωνισμός[όχι μόνον ακαδημαϊκού χαρακτήρα].Το σχετικό ήθος αξιοκρατίας και μη-αδικίας των εχόντων τα περισσότερα προσόντα δεν λύνεται με σχοινοτενείς διατάξεις αλλά με κουλτούρα και δεοντολογία. Θυμάμαι κατά την πρώτη εφαρμογή του νόμου-πλαίσιο το 1982 καθηγητές να κατηγορούν το νομοθέτη γιατί ‘τους υποχρεώνει’ να ψηφίσουν κάποιον που δεν άξιζε[ενώ στην πραγματικότητα υπέκυπταν σε εσωτερικές ισορροπίες]
Το άρωμα Παιδείας δεν διαχέεται μέσα από ποσοστά και αριθμούς, από φιλόδοξους εσαεί Πρυτάνεις κι έμφοβους για το μέλλον τους Επίκουρους καθηγητές.
Όσο κι αν τα λάθη είναι ανθρώπινα ,όταν επαναλαμβάνονται επί 50 σχεδόν χρόνια μάλλον κάτι πάει στραβά [και] μέσα στα Πανεπιστήμια, αφού εντέλει ουδείς ελέγχει ουδένα και όλες οι παρ-ανομίες συμψηφίζονται.
ΥΓ.Η Πανεπιστημιακή Αστυνομία πρέπει να κλείσει τον κύκλο της προτού ν’ανοίξει νέες πληγές
ΥΓ2.Μία λύση θα ήταν να ψηφιστεί το ν/σχ στα άρθρα που συμφωνούν όλοι και τα σημεία τριβής να επανέλθουν σε μεταγενέστερο νόμο μετά από σύμφωνες γνώμες όλων των Συγκλήτων των Α.Ε.Ι[sic]
ΥΓ3.Έσχατη απορία: σε ποιόν εντέλει λογοδοτούν[εάν κι εφόσον] οι Πρυτάνεις; Στον υπουργό Παιδείας, σε κάποιο κόμμα, σε κάποια δυναμική μειοψηφία, στην αγορά, στην κοινωνία;
That’s the question
