Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλω να ελπίζω ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, πρέπει ν’ αφήσει για πάντα τους δικούς του ...
Νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλω να ελπίζω ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, πρέπει ν’ αφήσει για πάντα τους δικούς του Μύθους και να μετονομασθεί σε Δημοκρατικό Προοδευτικό Κοινωνικό Κίνημα.
Να συνεχίσει
να κάνει κύκλους
....για να
βρει μία θέση ανάμεσα στους άλλους
Ι. Λαδάκης,
Το βιβλίο της Μεγάλης Ανοχής
Κατ’ αρχάς
πρέπει να συγχαρούμε την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για την εσωτερική εκλογική επιτυχία.
Οφείλουμε να μην υποτιμάμε, μικρόψυχα κι εκ του πονηρού, τη στρατηγική της
νίκης, με βάση την οποία δημιουργούνται οι πλειοψηφίες που αναλαμβάνουν την
ευθύνη για το μέλλον του κόμματος ενδεχομένως και της χώρας].
Αν και
λύθηκαν-με τον τρόπο που δημοκρατικά λύθηκαν τα προκύψαντα ζητήματα εκλογής
Προέδρου και μελών Κεντρικής Επιτροπής-και με πλήρη σεβασμό στην ψήφο των
συνέδρων, πιστεύω ότι ορισμένα θέματα έμειναν μετέωρα:
1. Γιατί
αυτός ο πολιτικός σχηματισμός, με τη σημαντική λαϊκή απήχηση, θέλει «σώνει και
καλά» να λέγεται «αριστερά» και μάλιστα «ριζοσπαστική»;
Αρχικά τίποτε
το «ριζοσπαστικό» δεν προκύπτει από τις προ-τάσεις και τα πεπραγμένα. Αν ως
ριζοσπαστισμό ορίζουμε εκ βάθρων πολιτικές ανατροπές και νέα αξιακά συστήματα,
δηλαδή «αλλαγή στα πάντα όλα», κάτι τέτοιο δεν μοιάζει να είναι μέσα στα σχέδια
του ΣΥΡΙΖΑ/ΠΣ.
Μολονότι
μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι οι συνθήκες της Παγκοσμιοποίησης και η
συντηρητική περικύκλωση από το ευρωπαϊκό κατεστημένο δεν αφήνουν περιθώρια για
μεγάλους ελιγμούς, ουδείς [ακόμα και ο πιστότερος των αριστερών πιστών] δεν
διατείνεται ότι το 5ετές αγκάλιασμα με τον Καμμένο [και τους περί αυτόν], οι
πολιτικάντηκες πρακτικές και οι προσωπικές αποκλίσεις θυμίζουν κάτι το
Ριζοσπαστικό. Προφανώς λειτούργησαν συνολικά πιο ’αριστερά’ από τις κλασικές
δεξιές συνταγές διακυβέρνησης αλλά ως εκεί.
2. Κατά
δεύτερον γιατί θεωρείται ή αυτο-χαρακτηρίζεται «αριστερό κόμμα». Τι ακριβώς
κουβαλάνε οι περισσότεροι από την αριστερή ιδεολογία πλην αποσπασμάτων
μαρξιστικής βιβλιογραφίας και τσιτάτων ρητορικής αμφιθεάτρων ή έστω βιωμάτων,
όχι των ιδίων [πλην εξαιρέσεων διωχθέντων/βασανισθέντων από τη Χούντα]αλλά της
προηγούμενης γενιάς. Τι το «ηρωικό» διακρίνει αυτούς τους νεο-αριστερούς
αγωνιστές;
Ο τρόπος
διαβίωσής τους, οι κινήσεις σκοπιμότητας[συχνά θολές],οι ψευτομαγκιές, οι
μετεγγραφές τους; Εκτός από τα επίπλαστα ψευτοδιχαστικά συνθήματα κατά των
προαιώνιων εχθρών [sic], [με τους οποίους οι περισσότεροι σιγά-σιγά μοιάζουν σε
πολλά] κι από τη στοχοποίηση και δολοφονία χαρακτήρων [επιλεγμένων
πολιτικοπροσωπικών αντιπάλων], δεν είναι ορατή η διαχωριστική γραμμή
Αριστερού/Δεξιού πολιτικού στο κοινωνικό και ηθικοαξιακό επίπεδο.
Οι κραυγές
δεν αντικαθιστούν τις θυσίες των παλαιοτέρων και οι πορείες-χάπενιγκ δεν
θυμίζουν ιστορικές ηρωικές προσωπικότητες.
Αυτό το
μετέωρο βήμα γίνεται περισσότερο ασταθές όταν στους παραδοσιακούς αριστερούς
προστίθενται και οι νεόκοποι, οι φωστήρες που είδαν την Αριστερή Αποκάλυψη
μόλις δεν εξελέγησαν στ’ αρχικά τους κόμματα προέλευσης.
Εκείνοι κι αν
είναι εκ γενετής γνήσιοι αριστεροί...
Νομίζω ότι ο
ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος θέλω να ελπίζω ότι θα παίξει σημαντικό ρόλο στα πολιτικά
πράγματα του τόπου για το καλό της Δημοκρατίας και της βελτίωσης της ζωής ΟΛΩΝ
των ανθρώπων, πρέπει ν’ αφήσει για πάντα τους δικούς του Μύθους και να
μετονομασθεί σε Δημοκρατικό Προοδευτικό Κοινωνικό Κίνημα. Οι ριζοσπάστες
ιεροκήρυκες και οι αριστεροί ψάλτες οφείλουν να κάνουν ένα βήμα πίσω για να
υπηρετήσουν καλύτερα τις ανάγκες του λαού κι όχι να συνεχίζουν να [πιστεύουν
ότι]συνομιλούν με τον ιστορικό υλισμό ή τα γνωστά αποφευκτέα ‘παραδείγματα του
‘Υπαρκτού’
ΥΓ. Σε κάθε
περίπτωση αν πράγματι θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ να επιμένει ότι είναι Αριστερό
Ριζοσπαστικό κόμμα πρέπει:
1. να προβεί
αμέσως σε αυτοκάθαρση[ο νοών νοείτω]
2. να κάνει
αυτοκριτική για το παρελθόν[για τις ήττες και όχι μόνον]
3. ν’
ακολουθήσει τις παραδόσεις, τις αρχές και τις αξίες της ελληνικής Ανανεωτικής
Αριστεράς[την οποία πολέμησε άγρια το 2012-2015]
4. να
εναρμονίσει λόγια και πράξεις[του κόμματος και κάθε στελέχους ξεχωριστά]
5. να
λογοδοτούν οι αξιωματούχοι στη βάση κατά συχνά χρονικά διαστήματα [κι όχι κάθε
που βολεύει το Ιερατείο]
6. ν’
αποβάλλουν την ανοχή στην «καλή βία» [και να μην καλύπτουν τους εκφραστές της]
7. ν’
αποφύγουν την προσωπολατρεία και τις Αυλές[άνευ λοιπών σχολίων]
8. ν’
αξιολογήσει τις μαύρες σελίδες της όλης Αριστεράς χωρίς παρωπίδες
9. να μην
παρασυρθεί σε τυφλές κινήσεις «προ-κυβερνητισμού»
10. να είναι
καθαροί και έντιμοι στις προτάσεις συμμαχίας/συνεργασίας με όμορα κόμματα
ΥΓ2.«Όποιος
μπορεί να δει, ας δει
Όποιος μπορεί
ν’ ακούσει, ας ακούσει» [Ι. Λαδάκης]
(Ο Γιάννης
Πανούσης είναι καθηγητής, πρώην υπουργός)
