Η "πίσω πόρτα"... Στα παλιά αποδυτήρια του Πανναυπλιακού, οι ποδοσφαιριστές δεν έμπαιναν από την κύρια πόρτα του Σταδίου. Χρησ...
Η "πίσω πόρτα"...
Στα παλιά αποδυτήρια του Πανναυπλιακού, οι ποδοσφαιριστές δεν έμπαιναν από την κύρια πόρτα του Σταδίου. Χρησιμοποιούσαν σαν είσοδο μια μικρή πόρτα που έβγαινε ακριβώς στα αποδυτήρια, χωρίς να κάνουν τον κύκλο και να περνούν μέσα από τον αγωνιστικό χώρο αλλά κυρίως, απέφευγαν τον πολύ κόσμο. Ήταν κάτι σαν "μυστική είσοδος", μια πρόσβαση αποκλειστικά για κείνους που ήσαν αφοσιωμένοι στην ποδοσφαιρική ομάδα, σε κείνους που ήταν οι μικροί Κυριακάτικοι ήρωες. Μέχρι το 2013-14, η πόρτα εκείνη ήταν κάτι σαν Πύλη που την ήξεραν λίγοι και άνοιγε για ακόμη λιγότερους.
Τα τελευταία χρόνια, η παρακμή της ομάδας και η χρησιμοποίηση νέων αποδυτηρίων, αυτών που φτιάχτηκαν το 2017 ταυτόχρονα με την ίδρυση μιας ομάδας που τελικά αποδείχτηκε κάτι σαν ταφόπλακα σε μια ομάδα που όδευε ολοταχώς προς τον δικό της ποδοσφαιρικό της θάνατο, έφερε σε απραξία τα παλιά αποδυτήρια, η αίγλη των οποίων εξατμίστηκε σιγά - σιγά μαζί με την απόσυρση των ανθρώπων που είχαν στο μυαλό τους τον Πανναυπλιακό και μόνο.
Τελευταία "είδηση", ο χαμός του μοναδικού εναπομείναντος να ζει με τη δόξα του παρελθόντος των αποδυτηρίων, του Τάκη Ζερβόπουλου, σήμανε και το οριστικό τέλος μιας εποχής.
Η μικρή πόρτα των αποδυτηρίων δεν περιμένει κανέναν πια. Όλοι εκείνοι που τη διαβήκαν, όλοι αυτοί που την έζησαν αλλά και όσοι είχαν απομείνει να ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα δουν τη ζωή να ξανάρχεται στα παλιά αποδυτήρια, έχουν πια απογοητευτεί. Κανένα πια σημάδι δεν φαίνεται, κανείς πια δε μιλά για το παρελθόν. Το χειρότερο απ'όλα είναι που κανείς δεν μιλά πια ούτε για το μέλλον...
Η μικρή πόρτα των αποδυτηρίων, σκουριάζει από το πέρασμα του χρόνου και τα χορτάρια κοντεύουν να την πνίξουν. Δεν ανοίγει πια, δεν την κουνάει κανείς κι αυτή ακίνητη και κλειδωμένη δεν ακούει πια ούτε τους ποδοσφαιριστές να "πειράζουν" τον κυρ Τάκη, ούτε τους πανηγυρισμούς τους, ούτε τα γέλια τους.
Είναι πικρό να σε ξεχνούν. Είναι επώδυνο να σε απαξιώνουν. Είναι όμως ενδεικτικό πως ο Αθλητισμός που είναι και πολιτισμός, παρακμάζει επικίνδυνα από την τάση των ανθρώπων να μάχονται αποκλειστικά για τη δική τους επιβίωση, ξεχνώντας τις μνήμες εκείνες που έγραψαν τη δική τους ιστορία στον τόπο.
Σε πείσμα όλων των καιρών, οι "μικρές πόρτες" όλων των γηπέδων θα ζουν πάντα στις αναμνήσεις κάποιων και θα βρίσκουν πάντα τον τρόπο να επιστρέφουν. Είτε ως νικητές είτε ως Ερινύες...
