Στράτος Διονυσίου και Ανθούλα Αλιφραγκή. Ένα όχι και τόσο γνωστό τραγούδι ερμηνεύουν οι δύο αυτοί αξέχαστοι καλλιτέχνες σε στίχους του Τά...
Στράτος Διονυσίου και Ανθούλα Αλιφραγκή.
Ένα όχι και τόσο γνωστό τραγούδι ερμηνεύουν οι δύο αυτοί αξέχαστοι καλλιτέχνες σε στίχους του Τάκη Λαβίδα και μουσική του Γιώργου Λαύκα.
Η ορχήστρα παίζει ζωντανά και οι δύο ερμηνευτές αποδίδουν με έντονο συναίσθημα το τραγούδι αυτό. Ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας εποχής χωρίς υπερβολικά ηλεκτρικά ή ηλεκτρονικά εφέ, ένα πονεμένο τραγούδι που αναφέρεται σε μια μάνα που έχει χάσει το παιδί της, το οποίο την επισκέπτεται χωρίς αυτή να το γνωρίζει.
Μπορεί η θεματολογία του να φαίνεται ρηχή και να προκαλεί μειδιάματα, όμως αν αναλογιστεί κανείς τις δυσκολίες της εποχής και το πόσο εύκολα μανάδες "έχαναν" τα παιδιά τους, μπορεί να αντιληφθεί τόσο την υπερβολή των στίχων αλλά και να κατανοήσει τη δυσκολία της ερμηνείας.
Συγκρίσεις με το σήμερα, καλό είναι να αποφεύγονται. Παρόμοια τραγούδια δεν μπορούν να γραφτούν, αφού όλα είναι διαφορετικά.
Ας σταθούμε στην αυθεντικότητα των ερμηνευτών κι ας απολαύσουμε το ειδικό βάρος του τραγουδιού, παρά την "ασυμφωνία" του με τα σημερινά δεδομένα...
