Άρθρο του Κώστα Καρβουναρίδη Αν υποθέσουμε ότι το πρόβλημα είναι μόνο οικονομικό, τότε πράγματι, η προσφορά των Αράβων αρκεί για να βοηθή...
Άρθρο του Κώστα Καρβουναρίδη
Αν υποθέσουμε ότι το πρόβλημα είναι μόνο οικονομικό, τότε πράγματι, η προσφορά των Αράβων αρκεί για να βοηθήσει την «Μπάρτσα» να κατακτήσει εκ νέου την κορυφή έστω να την πλησιάσει.
Μία εταιρεία από το Ντουμπάι φέρεται να έχει προτείνει στην Μπαρτσελόνα την εξαγορά του χρέους της, ύψους 1,2 δισ. ευρώ, με χρόνο αποπληρωμής τα δώδεκα έτη. Η πρόταση ακούγεται ελκυστική και θα βοηθήσει την ομάδα της Καταλονίας να βγει στο μεταγραφικό παζάρι με ευκολία και να αποκτήσει παίκτες που θα τη βοηθήσουν να αντιστρέψει τη θλιβερή εικόνα των τελευταίων δύο χρόνων.
Η δεκαετία 2005-2015 μπορεί να χαρακτηριστεί ως η δεκαετία της Μπαρτσελόνα. Δεν είναι μόνο οι τίτλοι και το ποδόσφαιρο που έπαιξαν οι Καταλανοί, που οδηγούν σε αυτό το συμπέρασμα. Είναι πάνω απ’ όλα ο τρόπος με τον οποίον το κατάφεραν. Το μοντέλο «Κρόιφ» που υιοθέτησαν συνιστά μία διαφορετική προσέγγιση του ποδοσφαίρου, παρόμοια του ολλανδικού μοντέλου του Άγιαξ, αλλά ακόμα πιο θεαματικού και πιο νικηφόρου.
Οι «Μπλαουγκράνα» στηρίχθηκαν σε ποδοσφαιριστές και προπονητές που προήλθαν από τις δικές τους ακαδημίες. Δεν ήταν εσωστρεφείς. Απέκτησαν και μεγάλους ποδοσφαιριστές (βλ. Ροναλντίνιο, Ιμπραϊμοβιτς κ.ά.).Η δύναμή της ομάδας τους, όμως, ήταν οι άνθρωποι και η οργάνωσή της.Γι’ αυτό, και πολλές ομάδες που δαπανούσαν πολύ περισσότερα χρήματα για μεταγραφές, δεν μπόρεσαν να καλύψουν το συγκριτικό πλεονέκτημα της Μπαρτσελόνα, δηλαδή την υπεροχή της στη διαδικασία παραγωγής ποδοσφαιριστών που υπηρετούσαν το σύστημα του παιχνιδιού.
Οι ίδιοι για την ομάδα τους, λένε περήφανα ότι αυτή είναι «mesqueunclub», δηλαδή κάτι παραπάνω από ένα σωματείο. Η επικράτηση του τρόπου σκέψης και της οργάνωσής τους στο γήπεδο, έγινε λόγος περηφάνιας των Καταλανών, έναντι των υπόλοιπων και κυρίως των Καστιγιάνων, που όσους παίκτες και να αγόραζαν, δυσκολεύονταν να τους ανταγωνιστούν.
Ο εύκολος δρόμος…
Ο χρόνος, όμως, οδήγησε την ομάδα στην ολοκλήρωση του κύκλου της. Ο αθλητισμός αναπόφευκτα ενέχει και την ήττα ή την αποτυχία. Και μάλιστα, όσο μεγαλύτερος είναι ο θρίαμβος, τόσο πιο εκκωφαντική είναι και η αποτυχία. Το τέλος του κύκλου σφραγίστηκε οριστικά και επίσημα το βράδυ της 14ης Αυγούστου, στη Λισαβόνα. Εκεί που στον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, η Μπαρτσελόνα συνετρίβη από την Μπάγερν με 8-2. Πολλά τα γκολ και βαριά η ήττα, για μία ομάδα, που την ίδια ώρα στα ταμεία της είχε ένα χρέος που έφτανε το 1,2 δισ. Η ανοικοδόμηση έμοιαζε δύσκολη. Τώρα, ένα χρόνο μετά, η πρόσφατη ήττα από την Μπενφίκα με 3-0, στο πλαίσιο του Τσάμπιονς Λιγκ και τον επικείμενο αποκλεισμό από τη φάση των ομίλων, φαίνεται Γολγοθάς…
Αν υποθέσουμε ότι το πρόβλημα είναι μόνο οικονομικό, τότε πράγματι, η προσφορά των Αράβων αρκεί για να βοηθήσει την «Μπάρτσα» να κατακτήσει εκ νέου την κορυφή έστω να την πλησιάσει. Το fund από το Ντουμπάι, θα αποπληρώσει άμεσα τα χρέη και η διοίκηση της ομάδας θα μπορέσει να βγει στην αγορά και να πάρει μεγάλους παίκτες και έναν εγνωσμένης αξίας προπονητή. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Όμοια, με εκείνη που ακολουθούν πολλές άλλες ομάδες στις μέρες μας, όπως η Παρί Σεν-Ζερμέν και Μάντσεστερ Σίτι, παρόλο που και σε αυτές τις περιπτώσεις αποδείχθηκε ότι τα λεφτά από μόνα τους δεν αρκούν για να φέρουν τους τίτλους. Αλλά, αυτό είναι άλλο θέμα.
Διότι ακόμα και αν κατακτήσουν τους τίτλους, με αυτόν τον τρόπο, θα το έχουν κάνει παραβιάζοντας τις αξίες τους. Εκείνες που επί μία δεκαετία, έκαναν την ομάδα τους ζηλευτή σε όλο τον κόσμο.
Και το να ακολουθήσουν οι Καταλανοί το «δικό τους» τρόπο, δεν είναι μία ιδεοληψία. Δεν είναι μόνο η αίσθηση ότι απαρνούμενοι τις αρχές τους θα… πουλήσουν την ψυχή τους στο διάολο. Ενέχει τον κίνδυνο να υποθηκεύσουν, για πρώτη φορά στη λαμπρή ιστορία τους αυτό που συμβολίζει και εκπροσωπεί η ομάδα τους. Διότι, είναι προφανές ότι οι Άραβες θα τους ζητήσουν κάτι παραπάνω από την έντοκη επιστροφή του δανείου.
Οι Άραβες βέβαια, πιστεύουν ότι η «Μπάρτσα» πληροί όλες τις προϋποθέσεις να επιστρέψει τα χρήματα. Γνωρίζουν όμως, πολύ καλά, ότι αν, για οποιονδήποτε λόγο καταστεί ληξιπρόθεσμο, θα έχουν τη δυνατότητα να κερδίσουν πολλά παραπάνω…
…και ο δρόμος της Αρετής
Εναλλακτικά, οι Καταλανοί θα μπορούσαν να απορρίψουν την πρόταση και να στραφούν στις υποδομές τους. Να επιλέξουν ένα δικό τους προπονητή, που θα πάρει τους καλύτερους ποδοσφαιριστές από τη «Μασία», να τους πλαισιώσουν με κάποιους ποδοσφαιριστές από τη διεθνή αγορά και να αρχίσουν να ξαναχτίζουν από την αρχή. Με 1,2 δις. χρέος θα συναντήσουν πολλές δυσκολίες. Θα χρειαστεί να μείνουν πολλά χρόνια μακριά από την κορυφή, αλλά θα έχουν εξασφαλίσει την αυτονομία τους. Και κυρίως, θα έχουν αποδείξει ότι πράγματι είναι «mesqueunclub».
Ανάλογα παραδείγματα ομάδων που ακολούθησαν αυτή την τακτική, υπάρχουν πολλά. Ο θρυλικός Άγιαξ, αρνείται πεισματικά να εγκαταλείψει το μοντέλο οργάνωσής του. Το τίμημα της επιλογής είναι, για μεγάλα χρονικά διαστήματα η ομάδα του Άμστερνταμ να μην είναι ανταγωνιστική.
Σε άλλες περιπτώσεις, το τίμημα της… ελευθερίας, δηλαδή η εμμονή στις αξίες της ομάδας είναι ακόμα πιο μεγάλο. Η Ατλέτικ Μπιλμπάο, για παράδειγμα, επειδή θεωρείται από τους ίδιους τους οπαδούς της ως η «Εθνική ομάδα των Βάσκων», αρνείται να αποκτήσει ποδοσφαιριστές που δεν κατάγονται από τη Βασκονία. Η επιλογή αυτή τους έχει φέρει αρκετές φορές κοντά στον υποβιβασμό. Όμως, οι Βάσκοι αρνούνται πεισματικά να εκχωρήσουν αυτή την ελευθερία, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε την αλλαγή του χαρακτήρα της και, επομένως, την απώλεια του νοήματος της ύπαρξής της. Με άλλα λόγια, θα ήταν μία άλλη Ατλέτικ… Το ίδιο κινδυνεύει να πάθει και η Μπαρτσελόνα. Να γίνει μία άλλη «Μπάρτσα».
Άρα, το τίμημα της ελευθερίας των ομάδων αυτών και των οπαδών τους υπερβαίνει την αξία οποιουδήποτε τρόπαιου.
Ο ρόλος των φιλάθλων
Θεματοφύλακες των αξιών των ομάδων είναι πάντοτε οι φίλαθλοι. Ο ρόλος τους είναι καθοριστικός στη διαμόρφωση και την υπεράσπιση των αξιών και των αρχών κάθε ομάδας. Η παρέμβασή τους ποικίλει, ανάλογα με τη χώρα και τις παραδόσεις της.
Εκεί που επικρατεί το μοντέλο των ομάδων λαϊκής βάσης η παρέμβαση των φιλάθλων είναι πιο θεσμική. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, το 50%+1 της πλειοψηφίας δίνεται στις ενώσεις των οπαδών. Αυτό αποτρέπει το να πέσει ο σύλλογος στα χέρια ενός και μόνο ισχυρού παράγοντα. Τα 360.000 μέλη, τα οποία πληρώνουν συνδρομή από 20 € έως 60 €, που αντιστοιχεί στο 2% του συνολικού τζίρου της ομάδας. Σε ό,τι αφορά το ταμείο, βασικό ρόλο έχουν οι μέτοχοι της μειοψηφίας, οι οποίοι είναι κολοσσοί της γερμανικής οικονομίας. Η πλειοψηφία των οπαδών μπορεί να μην ορίζει τον τρόπο διαχείρισης, αλλά εξασφαλίζει θεσμικά την έκφραση των μελών, έχοντας εκπροσώπηση στο ΔΣ της ομάδας.
Είναι αυτονόητο ότι η αντίληψη των φιλάθλων για την ομάδα τους διαφέρει από χώρα σε χώρα και από ομάδα σε ομάδα. Υπάρχουν φίλαθλοι ομάδων που στο όνομα της «Κούπας», είναι ικανοί να αποδεχθούν οποιοδήποτε ιδιοκτησιακό καθεστώς και πόρους οποιασδήποτε προέλευσης. Για εκείνους μετράει το αποτέλεσμα, ο τίτλος. Αυτή είναι η αξία τους.
Υπάρχουν φίλαθλοι, που αποδέχονται την εξάρτηση της ομάδας τους, από άλλα κέντρα ελέγχου, προκειμένου να κάνουν μία καλή πορεία στο πρωτάθλημα ή να αποφύγουν τον υποβιβασμό. Κάπως έτσι γεννιούνται οι ομάδες «δορυφόροι».
Υπάρχουν όμως και φίλαθλοι, που αποδέχονται το πικρό ποτήρι της αγωνιστικής αποτυχίας, προκειμένου να δουν την ομάδα τους να χτίζεται σε στέρεη βάση, με σωστές υποδομές, υπηρετώντας πιστά την ιστορία και της παραδόσεις της φανέλας.
Το σταυροδρόμι μπροστά στο οποίο βρίσκεται η Μπαρτσελόνα αφορά όλες τις ομάδες και, κυρίως όλους τους οπαδούς. Το ποδόσφαιρο είναι ένα κομμάτι της ζωής. Και όπως συμβαίνει στη ζωή, το τίμημα της ελευθερίας είναι πάντοτε μεγαλύτερο.
(Ο Κώστας Καρβουναρίδης είναι Δικηγόρος – Διεθνές μάστερ αθλητικού δικαίου και μάνατζμεντ – Διεθνές Κέντρο Αθλητικών Σπουδών CIES– FIFA)
Πηγή: ieidiseis.gr
