Το εκτυφλωτικό αλλά και απρόσμενο 0-5 της εκπληκτικής Λίβερπουλ του Κλοπ επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφερε στην επικαιρότητα, κυρίως με...
Το εκτυφλωτικό αλλά και απρόσμενο 0-5 της εκπληκτικής Λίβερπουλ του Κλοπ επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφερε στην επικαιρότητα, κυρίως μετά τις δηλώσεις του προπονητή της Λίβερπουλ ένα τεράστιο θέμα. Αυτό του "σεβασμού" που πρέπει να δείχνουν οι ποδοσφαιριστές μιας ομάδας που συμβαίνει να προηγείται με ανέλπιστο σκορ επί ενός μεγάλου αντιπάλου.
Ο Γ. Κλοπ δήλωσε μετά το ματς:
"Με το σκορ στο 5-0 δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο χαρούμενος. Τι μπορώ να πω; Αν το περίμενα αυτό; Όχι. Αυτό που κάναμε στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου ήταν τρελό.
Κάναμε πρέσινγκ ψηλά, κερδίσαμε μπάλες, πετύχαμε υπέροχα τέρματα. Είπα στους παίκτες μου στο ημίχρονο να παίξουν καλύτερα. Είχαμε εκπληκτικό ξεκίνημα και έπειτα σταματήσαμε να παίζουμε ποδόσφαιρο.
Ελέγξαμε το ματς μετά το πέμπτο γκολ, δεν είχε να κάνει με το να πετύχουμε περισσότερα τέρματα αλλά να προσπαθήσουμε να αποφύγουμε περισσότερους τραυματισμούς.
Έχουμε σεβασμό για τους αντιπάλους μας. Ήμασταν τυχεροί σε κάποιες στιγμές, η Γιουνάιτεντ δεν είναι στην καλύτερη κατάστασή της.
Το αποτέλεσμα είναι τρελό και οι παίκτες έγραψαν ιστορία. Είναι ξεχωριστό αλλά δεν πανηγυρίζουμε σαν τρελοί. Αναλύουμε τους αγώνες, μπορούμε να παίξουμε καλύτερα και θα πρέπει να συγκεντρωθούμε περισσότερο, αλλά δεν μπορώ να είμαι πιο ευτυχής. Είναι εξαιρετικό το 5-0. Η σύζυγός μου ήταν εδώ επίσης και ελπίζω να το απόλαυσε όπως εγώ".
Αρκετοί πιστεύουν ότι το να σταματήσεις να παίζεις, δείχνει "σεβασμό" στην αντίπαλη ομάδα. Το να προσπαθείς να πετύχεις σαν τρελός περισσότερα τέρματα, με σκοπό να γράψεις ένα μοναδικό ρεκόρ, σίγουρα είναι κάτι που προκαλεί. Όταν ο μεγάλος αντίπαλός σου δεν βρίσκεται σε καλή κατασταση, οφείλεις να το σεβαστείς. Ποιος ειναι όμως ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος;
Όλα ξεκινούν από τη φιλοσοφία του προπονητή και το πως ο ίδιος αντιμετωπίζει τη δυσκολία του αντιπάλου τουνα σταθεί με αξιώσεις στον αγωνιστικό χώρο. Αν τα προσωπικά του συμπλέγματα υπερισχύουν σε παρόμοιες καταστάσεις, είναι σίγουρο ότι θα πιέσει τους παίκτες τους να μην σταματήσουν. Όμως, αυτό δεν είναι σεβασμός. Είναι εκδικητικότητα και σίγουρα, μια παρόμοια εμπειρία θα περιμένει και τον ίδιο στο μέλλον, αν δεν την έχει βιώσει πιο άσχημα στο παρελθόν του.
Η ενδεικτικότερη συμπεριφορά σε παρόμοιες περιπτώσεις, είναι ο ρυθμός του παιχνιδιού να προσαρμόζεται στις δυνατότητες του αντιπάλου που βρίσκεται σε αδυναμία. Τι σημαίνει αυτό; Να μειώνεται η ένταση των προσπαθειών για επίτευξη τέρματος, να ρυθμίζεται η ταχύτητα των φάσεων, έτσι ώστε να μπορεί να αντιδράσει η ομάδα που χάνει και κυρίως, να γίνονται αλλαγές που μπορούν να επιφέρουν ισορροπίες. Όλα αυτά, με την ταυτόχρονη προσοχή στον αμυντικό τομέα, ώστε να μην αλλάξει το σκορ. Με λίγα λόγια, δίνεις τη δυνατότητα στον αντίπαλο να επανέλθει, ελέγχοντας όμως εσύ την εξέλιξη του παιχνιδιού.
Δύσκολα πράγματα θα πει κάποιος. Σε μια χώρα που η κερκίδα ουρλιάζει "ξεφτιλίστε τους" και οι περισσότεροι επιζητούν τον απόλυτο διασυρμό επί του "εχθρού". Αυτά συμβαίνουν όταν ο αντίπαλος δεν υπολογίζεται σαν μία απολύτως απαραίτητη συνισταμένη που, όσο πιο ισχυρή είναι, τόσο μεγαλύτερη αξία θα έχει η δική μου νίκη, αλλά αντιμετωπίζεται ως ένα εντελώς αναλώσιμο πράγμα, που έχει υπόσταση μόνο την ώρα του παιχνιδιού.
Ο πραγματικός σεβασμός, είναι να αγωνίζεσαι για να κερδίσεις και όχι για να "σκοτώσεις" ή να ξεφτιλίσεις. Ο πραγματικός σεβασμός είναι όταν θεωρείς τον Κυριακάτικο "αντίπαλο" σαν ένα κομμάτι της δικής σου ζωής και προσπάθειας. Κάποια στιγμή, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι εμείς χωρίς τους δεν υπάρχει νόημα να παίζουμε και αυτοί χωρίς εμάς, δεν έχουν λόγο να αγωνίζονται...
