Στο Άργος της δεκαετίας του '80, οι αθλητικές δραστηριότητες των ομάδων της πόλης έβρισκαν διέξοδο στο "Εθνικό Στάδιο" όπου ...
Στο Άργος της δεκαετίας του '80, οι αθλητικές δραστηριότητες των ομάδων της πόλης έβρισκαν διέξοδο στο "Εθνικό Στάδιο" όπου δέσποζε βεβαίως ο Παναργειακός των Εθνικών κατηγοριών, ενώ οι υπόλοιπες ομάδες, κυρίως οι πιο γνωστές ΑΕΚ, Ολυμπιακός, Απόλλωνας και Αργέας, προσπαθούσαν να βρουν στέγη.
Η τοποθέτηση του χλοοτάπητα στο Στάδιο ανάγκασε τους υπεύθυνος, για την προστασία του να μειώσουν αισθητά την παρουσία των άλλων ομάδων. ΄Ετσι η ανάγκη για ένα γήπεδο βρήκε τη λύση της σε μια έκταση στον "Ξεριά", βόρεια του Άργους η οποία προσφέρθηκε και έτσι στεγάστηκαν όλες οι υπόλοιπες ομάδες, που δεν ήταν και λίγες.
Εκτός από αυτές που προαναφέρθηκαν, υπήρχαν και οι : Διομήδης, Αριζόνα, Ακαδημία και Φείδωνας. Για ένα διάστημα, φιλοξενήθηκε εκεί και ο Ίναχος Κολώνες, για όσους θυμούνται αξέχαστες στιγμές από το τοπικό μας ποδόσφαιρο. Από όλες αυτές, σήμερα παρουσιάζουν δραστηριότητα ο Ολυμπιακός Άργους και ο Φείδωνας με το γυναικείο τμήμα του, το οποίο μάλιστα συμμετέχει στην Α' Εθνική κατηγορία.
Το γήπεδο του "Πειρούνη" όπως καθιερώθηκε να αποκαλείται από τους ποδοσφαιρόφιλους, φιλοξένησε πολύ μεγάλα παιχνίδια, στα οποία κρίθηκαν πρωταθλήματα και υποβιβασμοί, ενώ ποδοσφαιριστές που αργότερα αγωνίστηκαν σε μεγαλύτερο επίπεδο, ξεκίνησαν από το γήπεδο αυτό.
Ένα ιδιότυπο ιδιοκτησιακό καθεστώς όμως, οδήγησε στο κλείσιμο του χώρου αυτού και έτσι όλες αυτές οι ομάδες αλλά και οι Ακαδημίες τους, αναγκάστηκαν να περιορίσουν αισθητά τη δράση τους, μέχρι που εξαφανίστηκαν από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Σύμφωνα με πληροφορίες, το μισό γήπεδο ανήκει στην Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου ενώ το υπόλοιπο μισό σε πέντε ιδιώτες.
Σήμερα το γήπεδο αυτό, που υπήρξε τόπος ποδοσφαιρικής λατρείας για πάρα πολλούς, βρίσκεται στην κατάσταση που βλέπετε στις φωτογραφίες. Αποδεικνύεται ότι οι νομικές δυσκολίες είναι πιο ισχυρές από την θέληση των ανθρώπων να δημιουργήσουν χώρους αθλητισμού και ψυχαγωγίας των νέων. Θλιβερή η εικόνα, για τόπους "μυσταγωγίας" πολλών ανθρώπων, για παλκοσένικα φιλοδοξιών και ονείρων, για χώρους έκφρασης του πιο λαϊκού παιχνιδιού.
Κρίμα να αντικρύζει κανείς αυτό το θέαμα, όταν μάλιστα έχει συνδέσει την πιο παραγωγική του -αθλητικά- ηλικία με το γήπεδο αυτό. Άτομα που μάτωσαν, που άφησαν τον ιδρώτα τους στο χώμα του, που έκλαψαν από χαρά ή από λύπη. Παιδιά που αγκαλιάστηκαν, που σπρώχτηκαν και πάλεψαν για μια νίκη. Για το αντριλίκι τους. Για τη φανέλλα τους. Kάποιοι λένε, ότι τις νύχτες αν περάσεις από κει, ακούγονται φωνές...
Argolidamagazine
