Ο προπονητής της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου Ολλανδός Φαν Σιπ, μπορεί να ήταν εξαιρετικός σαν ποδοσφαιριστής όμως η προπονητική του ικανότη...
Ο προπονητής της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου Ολλανδός Φαν Σιπ, μπορεί να ήταν εξαιρετικός σαν ποδοσφαιριστής όμως η προπονητική του ικανότητα τίθεται εν αμφιβόλω, αφού η επιλογή του να αναλάβει την ελληνική ομάδα ήταν κάτι παραπάνω από τολμηρή.
Η Εθνική μας ομάδα χρειαζόταν τη νίκη μέσα στο Κόσσοβο για να προκριθεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο του Κατάρ. Δεν τα κατάφερε, αφού ενώ προηγήθηκε στο σκορ, ισοφαρίστηκε τελικά από τους μαχητικούς Κοσσοβάρους στις καθυστερήσεις του αγώνα. Σύμφωνα με την ελληνική ποδοσφαιρική πρωτοτυπία, οι προπονητές χωρίζονται πρωτίστως σε δύο κατηγορίες. Σε κείνους τους "μάγους" που γυρίζουν τα παιχνίδια μετά το 80' και σε κείνους "τα κορόϊδα" που χάνουν τα παιχνίδια μετά το 85', όπου όπως έλεγε και μια θρυλική μορφή, "μετά το 85' τη μπάλα την τρώνε.."
Αφού λοιπόν, ο Ολλανδός έχασε το ματς στο 92', αυτομάτως έχει καταταγεί στην δεύτερη κατηγορία των "κορόϊδων". Τα σχόλια μετά το ματς ήταν εξόχως αρνητικά, ενώ δεν έλειψαν και οι αναφορές για "χαρτάκια" από μάνατζερ και άλλα τραγελαφικά.
Την επόμενη αγωνιστική, μόλις 3 μέρες μετά η Εθνική μας παίζοντας αρκετά καλά, νίκησε τη Σουηδία με 2-1. Οι ελπίδες αναπτερώθηκαν, οι αρνητικές κριτικές μετριάστηκαν αισθητά, οι υποστηρικτές του Ολλανδού βγήκαν από το καβούκι τους όμως η εικόνα γενικότερα παραμένει με το αρνητικό πρόσημο μπροστά.
Είναι οι Έλληνες φίλαθλοι τόσο καλοί γνώστες του σύγχρονου ποδοσφαίρου και μπορούν να γνωρίζουν τις πραγματικές ικανότητες ενός Ολλανδού προπονητή; Είναι όσοι ασχολούνται με το ελληνικό ποδόσφαιρο τόσο καλά ενημερωμένοι, για τον τόσο σημαντικά σπουδαίο ρόλο των μάνατζερ στη διαμόρφωση της ενδεκάδας της Εθνικής μας; Είναι όλοι αυτοί που ασχολούνται με την Εθνική μας τόσο άσχετοι και κακοί, όταν η ομάδα μας χάνει ή τόσο καλοί όταν κερδίζει; Μήπως πίσω από τις τόσο έντονες κριτικές, κρύβεται κάτι βαθύτερο;
Είναι γεγονός, ότι στην ΕΠΟ και σε όσους προσπάθησαν να διοικήσουν το Ελληνικό ποδόσφαιρο, κανείς Έλληνας φίλαθλος δεν τρέφει την παραμικρή εμπιστοσύνη. Από τα χρόνια του ΠΟΚ μέχρι τις γνωστές μέρες της Παράγκας και του σήμερα, ο Έλληνας φίλαθλος μπορεί να καταπιεί αμάσητα οποιαδήποτε αρνητική κατηγορία του προσφέρουν, αφού στο μυαλό του είναι βαθιά ριζωμένη η αντίληψη πως "όλοι τα παίρνουν", "όλοι τα στήνουν", και φυσικά τίποτε δεν γίνεται καθαρά και τίμια.
Η αντίληψη αυτή, φαίνεται από τις αντιδράσεις των φιλάθλων στην κερκίδα. Όταν χάνει η ομάδα τους τα καταστρέφουν όλα και δεν ξαναπάνε, αφού πιστεύουν ότι "οι παίκτες είναι πουλημένοι", ο Πρόεδρος "έχει κάνει την ομάδα παράρτημα", και φυσικά, οι διαιτητές τους αδικούν, ευνοώντας τον ισχυρότερο.
Όταν κερδίζουν, όλα είναι μέλι - γάλα και όλοι αποθεώνονται, αφού οι λεπτομέρειες αυτές είναι μόνο για την απόδοση των ευθυνών και όχι φυσικά για τον τρόπο που η ομάδα τους κερδίζει...
Είναι πράγματι σκληρό και σίγουρα άδικο, να κρίνεται ο προπονητής μόνο από το αποτέλεσμα. Είναι όμως εγκληματικό, να χαρακτηρίζεται ένας προπονητής, από ένα και μόνο αποτέλεσμα. Η διάρκεια στη συγκεκριμένη δουλειά, μπορεί να αποφέρει καρπούς, αν τα πράγματα είναι ήρεμα και ο προπονητής αφεθεί να εργαστεί απερίσπαστα. Αρκετές φορές, μπορεί να μην υπάρξει αποτέλεσμα. Δεν είναι όλα εύκολα και όποιος έχει ασχοληθεί με τη "σύνθεση" ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων, χαρισμάτων και συμπεριφορών, γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι να βρει τη "χημεία" ανάμεσα στα μέλη του συνόλου και να βελτιστοποιήσει την ομαδική τους απόδοση.
Το να αναλύσεις , μετά το παιχνίδι την απόδοση των παικτών, να βρεις τα λάθη και να ανακαλύψεις τις αιτίες μιας ήττας είναι σχετικά εύκολο αν αφεθείς στην ηρεμία της προσπάθειας που απαιτεί η συγκεκριμένη δουλειά. Όμως, οι αποφάσεις κατά τη διάρκεια της εβδομάδας και κυρίως οι επιλογές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, είναι στοιχεία που απαιτούν ταχύτητα σκέψης, οξυδέρκεια, πλήρη γνώση των δυνατοτήτων των ποδοσφαιριστών και φυσικά "καθαρό μυαλό", όσο αυτό μπορεί να είναι εφικτό κάτω από την ένταση ενός αγώνα. Θα μπορούσε κάποιος να προσθέσει πλήθος άλλων παραγόντων, όμως ας αρκεστούμε στους πιο βασικούς.
Οι κριτές, αγνοούν βασικές παραμέτρους και αρέσκονται σε εύκολες "νόρμες" που χαρακτηρίζουν τους αδαείς. Όμως, δεν μπορεί να είναι όλοι γνώστες. Οι φίλαθλοι, έχουν αναφαίρετο δικαίωμα να εκφράσουν και τη δυσαρέσκειά τους όπως ακριβώς εκφράζουν την χαρά τους. Εκείνο που μας λείπει, είναι η βαθιά επίγνωση πως όλοι αυτοί που συμμετέχουν στο παιχνίδι που λέγεται ποδόσφαιρο, είναι κι αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες και χαρίσματα. Άνθρωποι που έχουν, όπως όλοι μας καλές και κακές μέρες, κέφια ή ανορεξίες, προβλήματα ή ενθουσιασμό, είναι σε φόρμα σαν αθλητές ή είναι ντεφορμέ. Η κριτική μας, γίνεται άδικη και σκληρή, όταν ξεφεύγουμε από τα ανθρώπινα όρια και σκόπιμα στερούμε κάθε δικαιολογία από τους πρωταγωνιστές. Το λάθος, είναι εκείνο που χαρακτηρίζει όλα τα "παιχνίδια" και χωρίς αυτό, όλα τα ματς θα έληγαν ισόπαλα...
Οι άνθρωποι των πάγκων, χαρακτηρίζονται από μια απίστευτη σκληράδα και αντοχή. Γνωρίζουν πως οι περισσότεροι τους φθονούν, ξέρουν ότι οι πιο πολλοί τους "θάβουν". Όμως είναι πάντα εκεί, προσπαθώντας να δώσουν στην -κάθε- ομάδα τους μια θετική εικόνα, δουλεύοντας σκληρά και μεθοδικά. Πολλές φορές δεν τα καταφέρνουν. Αλλά, ποτέ δεν τα εγκαταλείπουν. Βρίσκουν το κουράγιο να συνεχίσουν το περίεργο αυτό ταξίδι τους, αναζητώντας τον επόμενο σταθμό. Ίσως γι' αυτό το κουράγιο τους αλλά και -κυρίως- για την τιτάνια προσπάθειά τους να ανυψώσουν πρώτα τον δικό τους πληγωμένο εγωϊσμό και ύστερα την ψυχολογία της ομάδας τους μετά από μια ήττα, αξίζει ο κάθε φίλαθλος να τους δει λίγο πιο θετικά.Ο -κάθε- Ολλανδός, το πρώτο που θέλει, είναι η νίκη της ομάδας του...
Argolidamagazine
