Υπάρχουν δεκάδες μικρές και μεγάλες ιστορίες από το χώρο του ποδοσφαίρου που κάνουν το λαοφιλές αυτό άθλημα να φαντάζει κάτι παραπάνω από ...
Υπάρχουν δεκάδες μικρές και μεγάλες ιστορίες από το χώρο του ποδοσφαίρου που κάνουν το λαοφιλές αυτό άθλημα να φαντάζει κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι που διασκεδάζει -κυρίως- τους άντρες που παρακολουθούν μια μπάλα και δύο ομάδες να την κυνηγούν.
Αυτή όμως η απίστευτη ιστορία με πρωταγωνιστές τον Αν. Νοκάρτ, τον τερματοφύλακα Μαν. Αλμούνια και τον επιθετικό της Γουότφορντ Τρόϊ Nτίνι, είναι κάτι παραπάνω από ακατανόητη. Είναι μια "ιστορία" που εξελίσσεται μέσα σε μόλις 22 δευτερόλεπτα και αρκεί για να πιστέψει ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου ότι διαρκεί μια ολόκληρη ζωή.
Με την ευκαιρία της "είδησης" ότι ο Τρόϊ Κίνι εγκαταλείπει την αγαπημένη του Γουότφορντ, ας θυμηθούμε ξανά τι σημαίνει "ποδοσφαιρικός οργασμός"..
Είκοσι δυο δευτερόλεπτα
12 Μαΐου 2013. Βίκαρεϊτζ Ρόουντ. Γουότφορντ εναντίον Λέστερ. Δεύτερος ημιτελικός των πλέι οφ της Τσάμπιονσιπ. Βρισκόμαστε στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων. Η μπάλα είναι στημένη στην άσπρη βούλα στην περιοχή της Γουότφορντ. Ο Γάλλος Άντονι Νοκαρτ βρίσκεται αντιμέτωπος με τον Ισπανό Μανουελ Αλμούνια. Το σκορ είναι 2-1 υπέρ των γηπεδούχων. Με δεδομένο ότι το πρώτο ματς στο Λέστερ είχε λήξει 1-0, αν μπει το πέναλτι οι φιλοξενούμενοι περνάνε στον τελικό, στον οποίο θα διεκδικήσουν το τρίτο και τελευταίο χρυσό εισιτήριο που οδηγεί στα σαλόνια της Πρέμιερ Λιγκ και στα τρελά λεφτά των χορηγών και των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Το ρολόι δείχνει ακριβώς 96.30.
Ο Γάλλος επιθετικός χαφ παίρνει φόρα και σουτάρει στο κέντρο. Ο Αλμούνια, που παίζει έχοντας κάνει ενέσεις πριν το ματς για να αντέξει τον πόνο από ένα πρόσφατο τραυματισμό στον τένοντα, αποκρούει με τα πόδια. Ο Γάλλος ακολουθεί τη φάση και πλασάρει ξανά από το ένα μέτρο. Ο Ισπανός, μια εβδομάδα πριν κλείσει τα 36 του χρόνια, προλαβαίνει να σηκωθεί και να σώσει και το δεύτερο σουτ. Το ρολόι δείχνει 96.35, το γήπεδο ξεσηκώνεται, η διπλή απόκρουση είναι μια σημαντική αλλά όχι τελειωτική νίκη σε μια μάχη που φαινόταν χαμένη όταν σφυρίχτηκε το πέναλτι. Όμως κανένας δεν μπορεί να σε ξεγράψει πριν έρθει το οριστικό τέλος.
(Στον αγωνιστικό χώρο υπάρχει κάποιος που το ξέρει πολύ καλά αυτό. Ο επιθετικός Τρόι Ντίνι απουσίαζε από την καλοκαιρινή προετοιμασία της Γουότφορντ γιατί βρισκόταν στη φυλακή! Τον Ιούνιο είχε καταδικαστεί σε 10 μήνες φυλάκιση για συμμετοχή σε καυγά, ο οποίος κατέληξε με τον Ντίνι να κλωτσάει το κεφάλι κάποιου πεσμένου στο έδαφος. Λόγω καλής διαγωγής και πρότερου έντιμου βίου αποφυλακίστηκε στους 3 μήνες. Σε πείσμα όλων που πίστεψαν πως η καριέρα του τελείωσε η ομάδα αποφάσισε να τον στηρίξει και να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία. Λίγες μόνο μέρες μετά την αποφυλάκιση, στη δεύτερη εμφάνιση του στο πρωτάθλημα πέτυχε το νικητήριο γκολ στο ματς με τη Χάντερσφιλντ. Όπως δηλώνει και ο ίδιος: “Όταν οι άνθρωποι με ξεγράφουν, τότε είναι που τα δίνω όλα”. Το επιβεβαίωσε ακόμα μια φορά στα 26 του, όταν στρώθηκε στο διάβασμα, έδωσε εξετάσεις και πήρε το Πιστοποιητικό Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, το οποίο δεν μπόρεσε να πάρει μικρός γιατί παράτησε το σχολείο για να δουλέψει στην οικοδομή.)
Η Γουότφορντ (του τρελιάρη Έλτον Τζον βεβαίως-βεβαίως, που δυο χρόνια μετά πήρε τηλέφωνο στο σπίτι του Τρόι Ντίνι για να τον συγχαρεί προσωπικά για το πρώτο του γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ, προκαλώντας σοκ στον ίδιο και τους δικούς του: “Ο κόσμος και η μαμά μου αναφέρονται συνεχώς στο ότι μου τηλεφώνησε. Εγώ προσωπικά βρίσκω ακόμα λίγο σουρεαλιστικό το γεγονός ότι ο σερ Έλτον Τζον μπορεί να καλέσει στο τηλέφωνο τον Τρόι Ντίνι από το Τσέλμσλι. Ακόμα και αν μου έδινε τον δικό του αριθμό δεν θα τον κρατούσα, από σεβασμό για εκείνον.”) εκμεταλλευόμενη τον ενθουσιασμό που υπάρχει στο γήπεδο ξεχύνεται στην αντεπίθεση από τα δεξιά. Όλος ο κόσμος όρθιος φωνάζει και παρακινεί τους παίκτες να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια.
Με το χρόνο στο 96.48 γίνεται μια σέντρα στην περιοχή, κάποιος παίκτης των γηπεδούχων πιάνει μια πρώτη κεφαλιά προς τα πίσω, η μπάλα στρώνεται στο ύψος του πέναλτι στον Ντίνι, το ρολόι δείχνει πλέον 96.52 και η συνέχεια είναι υπέροχος, γνήσιος ποδοσφαιρικός οργασμός, απ’αυτούς που όταν τους ζεις δεν υπάρχει ταβάνι στην καύλα που νιώθεις, γιατί το μυαλό είναι τόσο απασχολημένο με τα αμέτρητα ερεθίσματα ευτυχίας που σκάνε όλα μαζί σε κλάσματα του δευτερόλεπτου, που αδυνατεί να ιεραρχήσει αντικειμενικά τις χαρές και σαν γνήσιος, ξενέρωτος σπασίκλας να σου θυμίσει ότι “εντάξει μωρέ, ημιτελικό πλέι οφ στην Τσάμπιονσιπ παίζεις, όχι τελικό Τσάμπιονς Λιγκ”. Ο Ντίνι βρέθηκε ημίγυμνος μέσα στην εξέδρα, εκατοντάδες οπαδοί από όλες τις υπόλοιπες κερκίδες έκαναν την ακριβώς αντίθετη διαδρομή, κάποιος άναψε καπνογόνο στο πέταλο ξεχνώντας πως βρίσκεται στην Αγγλία, o πάγκος της Γουότφορντ βρέθηκε όλος μέσα στο γήπεδο, ο Τζιανφράνκο Τζόλα έφαγε την πιο ωραία σαβούρτα της ζωής του. Το κλισέ “από την κόλαση στον παράδεισο” στην, ίσως, πιο εντυπωσιακή ποδοσφαιρική εκδοχή του.
Δεκαπέντε μέρες μετά η Γουότφορντ αντιμετώπισε την Κρίσταλ Πάλας στον τελικό στο Γουέμπλει. Στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου της παράτασης η Πάλας κέρδισε πέναλτι. Στο μυαλό αρκετών σίγουρα θα επανήλθαν οι εικόνες του αγώνα με τη Λέστερ. Ο Αλμούνια δεν κατάφερε να το αποκρούσει και αυτό. Η ομάδα του Τζόλα δεν είχε απάντηση στο γκολ και η Πάλας πήρε το τελευταίο εισιτήριο για την Πρέμιερ Λιγκ, μειώνοντας λίγο την αντικειμενική αξία του κατορθώματος του ημιτελικού. Όσοι οπαδοί της Γουότφορντ το έζησαν από κοντά πάντως είναι σίγουρο πως δεν θα το ξεχάσουν ποτέ.
