Νικάς, σε αποθεώνουν. Χάνεις, σε στήνουν στον τοίχο. Πολλοί σε φθονούν έτσι και αλλιώς. Άλλοι βλέπουν τον εαυτό τους σε σένα. Άλλοι σε θεω...
Νικάς, σε αποθεώνουν.
Χάνεις, σε στήνουν στον τοίχο.
Πολλοί σε φθονούν έτσι και αλλιώς. Άλλοι βλέπουν τον εαυτό τους σε σένα. Άλλοι σε θεωρούν πρότυπο για τους ίδιους ή για τα παιδιά τους χωρίς να ξέρουν για σένα τίποτε άλλο πέρα από τα αποτελέσματα που φέρνεις στους αγωνιστικούς χώρους.
Κανένας όμως από αυτούς δεν ξέρει πώς τα βγάζεις πέρα στην καθημερινότητά σου. Μένουν απλά στα στερεότυπα που τους βολεύουν για σένα.
Λες και αν είσαι πρωταθλητής δεν δικαιούσαι να έχεις κακές μέρες.
Λες και αν είσαι δημόσιο πρόσωπο δεν δικαιούσαι να κάνεις λάθη ή παραλείψεις.
Λες και αν βγάζεις χρήματα από τον αθλητισμό αυτά θα κάνουν προπόνηση για σένα, αυτά θα τραυματίζονται για σένα, αυτά θα αρρωσταίνουν για σένα, αυτά θα ερωτεύονται για σένα, αυτά θα σε παρηγορούν τις νύχτες της μοναξιάς σου, αυτά θα καταδικάζονται για τις δικές σου επιλογές.
Κανένας από όσους σε αποθεώνουν ή σε φθονούν δεν θα τραβήξει κουπί στις μεγάλες δυσκολίες σου. Το κουπί θα το τραβήξεις εσύ και οι δικοί σου άνθρωποι.
Μη δίνεις λοιπόν σημασία ούτε στην αποθέωση αλλά ούτε στον φθόνο των άλλων. Μην τα αφήνεις να σε επηρεάσουν. Υπάρχουν όπως υπάρχει ο τοίχος, το καρφί και το σκοινί σε έναν κρεμασμένο ζωγραφικό πίνακα.
Εστίασε στον δρόμο που εσύ και οι άνθρωποι που εμπιστεύεσαι έχεις επιλέξει να ακολουθήσεις. Στο τέλος, δικαιωθείς δεν δικαιωθείς, θα πληρώσεις τουλάχιστον τα κόστη των δικών σου αποφάσεων.
Ακολούθησε τα λόγια του μέγιστου φιλοσόφου Αριστοτέλη προς τον νεογέννητο Μέγα Αλέξανδρο, όταν ο βασιλιάς Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας τον είχε καλέσει να εκφωνήσει λόγο μπροστά στην κούνια του μετέπειτα τεράστιου στρατηλάτη.
«Εύχομαι, όταν μια μέρα γίνεις βασιλιάς να είσαι το ίδιο αδιάφορος και απαθής στη γλώσσα της κολακείας, όπως είσαι αδιάφορος κι απαθής στην ομιλία, που ο πατέρας σου με υποχρέωσε να εκφωνήσω τώρα μπροστά σου».
Αχ. Υφαντίδης
