Η κριτική από μόνη της σαν λέξη, εμπεριέχει την "κρίση". Δύσκολο να συμβιβαστεί κάποιος με την αρνητική θέση κάποιου άλλου για τ...
Η κριτική από μόνη της σαν λέξη, εμπεριέχει την "κρίση". Δύσκολο να συμβιβαστεί κάποιος με την αρνητική θέση κάποιου άλλου για το δικό του έργο ή τη δική του συμπεριφορά. Τις περισσότερες φορές, επειδή προέρχεται συνήθως από άτομα που τα κίνητρά τους είναι καθαρά ιδιοτελή, καθίσταται και ανυπόφορη. Σαφώς, είναι και άδικη...
Σπάνια θα βρεθεί άνθρωπος να μην επηρεαστεί από την κριτική των άλλων. Είναι τόσο μεγάλη η δύναμή της, που είναι ικανή να εξωθήσει στα άκρα τις αντιδράσεις, να προκαλέσει διχασμούς και σφοδρές αντιπαραθέσεις αλλά και να εξαναγκάσει σε παραιτήσεις από αξιώματα. Δεν εννοώ πολιτικά αξιώματα. Εννοώ τις περιπτώσεις εκείνες, που ένας άνθρωπος απογοητεύεται τόσο πολύ από άδικες επιθέσεις ή και ανυπόστατες σκληρές κριτικές, ώστε αποφασίζει σιωπηλά να εγκαταλείψει το χώρο που δραστηριοποιείται.
Ο τελικός του EURO 2020 τελείωσε με θριαμβευτές τους άξιους Ιταλούς. Περισσότερο όμως, ο κόσμος ασχολείται με τους Άγγλους. Οι οποίοι, μπορεί να προκάλεσαν λίγο παραπάνω με το "It's coming home" όμως κατά γενική ομολογία έπαιξαν σπουδαίο ποδόσφαιρο. Και όχι μόνο σπουδαίο αλλά και εντελώς διαφορετικό από εκείνο που μας είχαν συνηθίσει μέχρι τώρα.
Ιταλοί και Άγγλοι μας παρουσίασαν μια εικόνα που άρεσε. Οι Ιταλοί εγκατέλειψαν το αργό, υπομονετικό, κλειστό και αμυντικό παιχνίδι που έσπαζε τα νεύρα των θεατών και πέρασε σε ένα παιχνίδι πρωτοβουλίας, με κατοχή μπάλας και γρήγορες πάσες. Προσεκτικά επιλεγμένοι ποδοσφαιριστές με σημαντική και σοβαρή δουλειά στο παρελθόν, όχι απαραίτητα σπουδαία ονόματα αλλά μαχητές και αποφασισμένοι να κερδίσουν. Γρήγορη σκέψη, πέρασμα της μπάλας σε άλλους χώρους, πίεση στον αντίπαλο, ταχύτατοι συνδυασμοί και ολοκλήρωση των φάσεων με σαφή επιθετικό τρόπο. Μια Ιταλία που ανάγκασε αρκετούς να φωνάξουν από το πρώτο παιχνίδι. "Δώστε το Κύπελλο στη Squadra Azzura".
Από την άλλη οι Άγγλοι, σαφώς επηρεασμένοι από σπουδαίους προπονητές που δουλεύουν εδώ και καιρό στο νησί, παρουσιάστηκαν εντυπωσιακοί. Άμυνα που δάγκωνε, απίστευτο τρέξιμο στα χαφ και δύο πλάγια μπακ που ανεβοκατέβαιναν δημιουργώντας άπειρα προβλήματα στους αντιπάλους. Από αυτό δεν γλύτωσε ούτε η πρωταθλήτρια Ιταλία, που έχασε και τους δύο πλάγιους μόλις στο 2' και το σκορ άνοιξε από τον Σο. Ο Κέϊν απέδειξε γιατί θεωρείται σπουδαίος ποδοσφαιριστής και όχι μόνο καλός επιθετικός, ενώ στο τέρμα ένας μαχητής λίγο έλειψε να το πάρει σπίτι του αν δεν υπήρχε απέναντί του ένας γίγαντας που ακούει στο όνομα Ντοναρούμα.
Γυρίζοντας όμως στην "κριτική", βλέπουμε να αδειάζουν σχεδόν όλοι τόννους χολής και ειρωνείας στον Σαουθγκέιτ, γιατί επέλεξε τρεις νεαρούς για τα πέναλτυ, γιατί έκανε αργά τις αλλαγές και γιατί δεν έβαλε άλλους να τα χτυπήσουν. Τι κρίμα.. Να έχεις παραλάβει μια ιστορικά "λούζερ" ομάδα που ΄'επαιζε το χειρότερο ποδόσφαιρο, να την έχεις μετατρέψει σε ένα σπουδαίο συγκρότημα που μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε αντίπαλο, αποδίδοντας εξαιρετικά αλλά όλοι να θυμούνται το ποιος χτύπησε το πέναλτυ..
Σίγουρα, ο προπονητής της Εθνικής Αγγλίας και ο κάθε προπονητής, δεν είναι υπεράνω κριτικής. Θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει απορώντας, γιατί η Αγγλία δεν επεδίωξε λίγο περισσότερο ένα δεύτερο τέρμα. Θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί οι Άγγλοι διεθνείς δεν αντέδρασαν ανάλογα μετά την έξοδο του Ιμμόμπιλε, μια κίνηση τακτικής που έφερε μεγάλη αναστάτωση στην Αγγλική άμυνα. Θα μπορούσε ακόμη, να ρωτήσει κάποιος με όση ευγένεια αξίζει σε έναν σοβαρό προπονητή όπως ο Σάουθγκέϊτ, γιατί οι Άγγλοι θεώρησαν ότι μπορούν να "κρατήσουν" το υπέρ τους 1-0, απέναντι σε μία ομάδα που το μαχητικό της πνεύμα αλλά και η ιστορία της έδειχναν ολοφάνερα ότι θα ισοφάριζαν. Ίσως, μερικές ποδοσφαιρικές απορίες, να είχαν θέση σε μια σοβαρή κριτική. Αλλά προς Θεού...Όχι απαξίωση για τις επιλογές στα πέναλτυ. Είναι άδικο για ανθρώπους που περνούν πολλές ώρες δουλεύοντας πάνω σε κάθε λεπτομέρεια. Το να παρουσιάσεις αυτό το θέαμα που είδαμε, προϋποθέτει πολλή δουλειά. Ας είμαστε πιο ουσιαστικοί στις κριτικές μας..
Δεν θέλω να σκέφτομαι, τι θα άκουγε ο συμπαθής Μάντσο, και ο κολλητός του Τζιανλούκα Βιάλι, αν ο Ντοναρούμα δεν είχε μετατρέψει με τα τεράστια χέρια του και το επιβλητικό του στυλ, το τέρμα του σε τερματάκι του χαντμπωλ..
Argolidamagazine
