«Γράφω για εκείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν/ για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα από τον άμμο./ Γράφω να δια...
«Γράφω για εκείνους που δεν ξέρουν να διαβάσουν/
για τους εργάτες που γυρίζουνε το βράδυ με τα μάτια κόκκινα από τον άμμο./
Γράφω να διαβάζουν αυτοί που μαζεύουνε τα χαρτιά απ’ τους δρόμους»…
Γι’ αυτούς έγραψε τη «Δραπετσώνα» του ο Τάσος Λειβαδίτης.
Στη Δραπετσώνα δε φυτρώνει τίποτα......
Αν βάλεις στο χώμα μια ρίζα λουλούδι ή δεντράκι,
σε λίγες ημέρες κιτρινίζει και ξεραίνεται΄, ο μολυσμένος αέρας δεν το αφήνει να ανθίσει
και λες δεν γίνεται να ζήσουν εδώ άνθρωποι ή αυτοί θα φύγουν ή τα εργοστάσια, μέχρι και οι Άθλιοι του Ουγκώ θα δραπέτευαν, μα οι πρόσφυγες δεν έχουν πια πού αλλού να πάνε.
Μπουκάρουν κάθε τόσο οι μπάτσοι με συνεργεία κατεδάφισης Ιδίως από το καλοκαίρι του 1960 η Μάχη της Παράγκας θα φουντώσει με συνεχείς επιδρομές μπάτσωνκαι τους ξεριζωμένους να υπερασπίζονται τα καλύβια τους σαν παλάτια΄
Στις 14 Νοεμβρίου 1960 θα γίνει το μεγάλο ντου.
Πάνω από χίλιοι διακόσιοι μπάτσοι με τα ματσούκια στα χέρια και το λουρί του πηλήκιου περασμένο σφιχτά κάτω από το σαγόνι, θα περικυκλώσουν τον συνοικισμό και βάζοντας μπροστά σαν τανκς τις μπουλντόζες και τους εκσκαφείς θα κάνουν την τελική έφοδο.
Στις παράγκες θα βαρέσει συναγερμός.
Αλλά τότε θα βγουν μπροστά οι γυναίκες να προστατέψουν τα νοικοκυριά τους από το ρήμαγμα και τους άντρες τους από τη μανία των εισβολέων΄ μούνταραν ίσα πάνω στους μπάτσους, τους έγδερναν τα μούτρα με τα νύχια, τους βάραγαν με ξύλα και πέτρες, τις έβλεπες και τρόμαζες που βρήκαν το κουράγιο.
Το μακελειό θα κρατήσει ώρες, μα στάθηκε αδύνατο να νικήσει το μπατσαριό τις λέαινες.
Και ξαφνικά μια βδομάδα μετά έσκασε η “Δραπετσώνα”, τραγούδι και σημαία των κατατρεγμένων της χώρας, με έναν τραγουδιστή που λίγοι είχαν ακουστά.
Τα τζουκμπόξ στα ουζάδικα, στα καφενεία και στα σφαιριστήρια από το Πέραμα ως την Αγια – Σοφιά, τα Καμίνια και την Κοκκινιά θρηνούσαν με τη φωνή του:
“Μ’ αίμα χτισμένο κάθε πέτρα και καημός / κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός”, να μιλάει για το σπίτι τους, για τη δική τους μαύρη μοίρα, “εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί”, για τη “Δραπετσώνα” του καθενός ξεχωριστά.
......................................................................
Απόσπασμα από το Εκ Πειραιώς του Διονύση Χαριτόπουλου
