Για όλους τους πραγματικούς φίλους του ποδοσφαίρου αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις. Το να ακούς να διηγούνται οι πρωταγωνιστές...
Για όλους τους πραγματικούς φίλους του ποδοσφαίρου αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις. Το να ακούς να διηγούνται οι πρωταγωνιστές άγνωστες, προσωπικές ιστορίες και να φτάνουν στ' αυτιά μας πτυχές των ανθρώπων που ήταν ήρωες μεγάλων αγώνων.
Στη σημερινή ιστορία, ο Φραντσέσκο Τόττι διηγείται ένα απίστευτο περιστατικό με τον Άντζελο Περούτσι, τον τερματοφύλακα της Εθνικής Ιταλίας στο Παγκόσμιο της Γερμανίας.
«Για το 2006 μπορούμε να πούμε ότι, αν μη τι άλλο, δαγκώσαμε όλους τους αντιπάλους μας. Ο πιο χαρούμενος απ' όλους, όσο προχωρούσαμε στη διοργάνωση, ήταν ο Αντζελο Περούτσι. Του αρκούσε το να τρώει και όλα καλά. Οπως όλοι μας, πεινούσε για νίκες. Περισσότερο από όλους μας, απλά πεινούσε. Κατάπινε τα πάντα. Στο τραπέζι ήταν ο αρχηγός μας, όταν είχε μπροστά του το φαγητό ήταν απλά εντυπωσιακός. Βοηθούσε πολύ στο κλίμα της ομάδας, αλλά προκαλούσε και θαυμασμό, κάνοντας πράγματα που εσείς οι κοινοί θνητοί δεν μπορείτε καν να φανταστείτε.
Πάνω απ' όλα, τον είδα να κερδίζει ένα στοίχημα στα όρια της πραγματικότητας και ακριβώς εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι τα όρια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε. Συνέβη σε μία από τις βραδιές που ο Λίπι μάς άφηνε ελεύθερους. Τον προκαλούσα, ήξερα ότι είχε... μεγάλο στομάχι, αλλά ήθελα να δω μέχρι πού θα έφτανε. Και κάπως έτσι αρχίσαμε...
- «Αντζελο, πάμε μαζί για φαγητό;».
- «Φυσικά, πού θα πάμε;».
- «Στην πιτσαρία».
- «Γιατί σε πιτσαρία; Στη Γερμανία; Δεν είμαστε στη Νάπολη».
- «Επειδή μου ήρθε μια ιδέα».
- «Τι ιδέα;».
- «Τίποτα, θα δεις».
- «Οχι, Φραντσέ, δεν γίνεται να ρίχνεις την πέτρα και μετά να κρύβεις το χέρι».
- «Εντάξει, δεν το κρύβω, μην μου το φας κι αυτό όμως...».
- «Φραντσέσκο...».
- «Εντάξει, θέλω να σου προτείνω ένα στοίχημα».
- «Τι στοίχημα;».
Είχε ψηθεί ήδη, τον καταλάβαινα. Του λέω «κατά τη γνώμη μου δεν μπορείς να κάνεις μια μπουκιά όλη την πίτσα». Η ευτυχία που ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, τα έλεγε όλα. Το πρόβλημα είναι ότι από εκείνη τη στιγμή, όμως, σταμάτησε να μου μιλάει. Φοβήθηκα ότι τον πρόσβαλα. Τελικά, όμως, δεν μιλούσε επειδή προετοιμαζόταν να κάνει το αδύνατο. Μόλις φτάσαμε, παρήγγειλε την πίτσα. Με κοίταξε. Χαμογέλασε ελαφρώς. Δίπλωσε στα τέσσερα την margherita, άνοιξε τα σαγόνια του και απολάμβανε τον θρίαμβο. Εμοιαζε με ανακόντα.
- «Φραντσέ, νίκησα».
- «Porca puttana, το βλέπω».
- «Υπάρχει ένα πρόβλημα όμως».
- «Ανακατεύεσαι;».
- «Οχι. Πεινάω».
Δεν γινόταν να μην κατακτήσουμε εκείνο το Μουντιάλ με τέτοιους τύπους στην ομάδα».
(Φραντσέσκο Τότι)
* Η ιστορία δημοσιεύτηκε στην σελίδα "Εργοστάσιο ποδοσφαίρου"
