Τι συμβαίνει στον Πανναυπλιακό 2017; Είναι παλιά και αρκετά γνωστή η ιστορία του ποδοσφαίρου στο Ναύπλιο. Με εξαίρεση την μεγάλη ομάδα του...
Τι συμβαίνει στον Πανναυπλιακό 2017;
Είναι παλιά και αρκετά γνωστή η ιστορία του ποδοσφαίρου στο Ναύπλιο. Με εξαίρεση την μεγάλη ομάδα του Καρποδίνη που πρωταγωνιστούσε τη δεκαετία του' 70, τον Πανναυπλιακό που με Χορμή και Καραβίδα ανέβηκε το 1983 στην Γ' Εθνική και την τελευταία αναλαμπή 1988-1995 το υπόλοιπο διάστημα η ιστορική ομάδα γνώρισε μια απίστευτη ταλαιπωρία είτε διοικητική είτε αγωνιστική είτε οικονομική. Η Ένωση με την -τότε πανίσχυρη- Ένωση Μιδέας δεν αγκαλιάστηκε ποτέ από τον απαιτητικό Ναυπλιώτικο κόσμο, ο οποίος παρά τον μικρό του -ποσοτικά- αριθμό, παραμένει ισχυρός σε άποψη και σταθερά υπερβολικός σε απαιτήσεις.
Από το 2011 που αγωνίστηκε σαν Πανναυπλιακός-Ένωση Μιδέας στην Δ' Εθνική για δύο χρόνια και για ένα στην νεοσυσταθείσα Γ' Εθνική, επέστρεψε στο τοπικό πρωτάθλημα μέχρι και το έτος 2019. Τότε έγινε η πολυπόθητη συνένωση με το ΝΑΥΠΛΙΟ 2017, την ομάδα που ήρθε στο προσκήνιο λόγω της άρνησης του τότε Προέδρου του Πανναυπλιακού να παραδώσει τη Διοίκηση στην πρόταση που του κατέθεσε ο Παναγιώτης Ταχτσίδης.
Το ΝΑΥΠΛΙΟ 2017, ξεκινώντας ακριβώς τη χρονιά που αναφέρει το όνομά του, έφτασε γρήγορα στην ανώτερη κατηγορία, αφού αυτό ήταν και ο στόχος της ίδρυσής του. Κάθε χρόνο, η πρόταση προς τη Διοίκηση του Πανναυπλιακού παρέμενε ανοιχτή, όπως ανοιχτή και σταθερή παρέμενε και η άρνηση από την αντίθετη πλευρά.
Η περσινή χρονιά, 2019-20, χαρακτηρίστηκε από την εξαιρετική πορεία της ομάδας στο Πρωτάθλημα της Γ' Εθνικής. Το καλοκαίρι, η άρνηση της Διοίκησης του Πανναυπλιακού κάμφθηκε και η πολυπόθητη συνένωση ώστε η ομάδα της πόλης να ονομάζεται με το όνομα που της αρμόζει, έγινε πραγματικότητα. Επισήμως, η ΕΠΟ μπορεί ακόμη να ονομάζει την ομάδα ΝΑΥΠΛΙΟ 2017, αλλά όλοι στο Ναύπλιο λένε "Πανναυπλιακός"
Φέτος όμως, παρά το γεγονός ότι περίμεναν όλοι πως η εμπειρία της πρώτης χρονιάς θα αποτελούσε τη βάση για μια ακόμη καλύτερη συνέχεια, μιας και η ομάδα επιτέλους πήρε την ονομασία που επί 3 χρόνια επιζητούσε, συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Μέτριο ξεκίνημα, ποδοσφαιριστές που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ομάδας, απουσία ουσιαστικών κινήτρων αλλά και χρημάτων για να φτάσουμε στη διακοπή λόγω covid-19.
Eίναι γνωστές οι δύσκολες συνθήκες που βίωσαν όλοι στο χώρο του ποδοσφαίρου. Αγωνία, φόβος, ανασφάλεια και σπάσιμο νεύρων από το συνεχιζόμενο lockdown. Παράλληλα, η οικονομική κατάσταση των περισσότερων ομάδων έγινε από μέτρια έως ανεπαρκής ώστε να ανταποκριθεί η κάθε μία στις υποχρεώσεις της. Αποτέλεσμα να αφήσουν ποδοσφαιριστές ελεύθερους και να αναζητήσουν ενίσχυση στα τοπικά Σωματεία, τα οποία παρέμεναν ενενεργά. Την ίδια- δυστυχώς- τακτική ακολούθησε και η ομάδα της πόλης του Ναυπλίου, στέλνοντας το μήνυμα προς όλους. "Τα χρήματα τέλειωσαν..Πορευόμαστε όπως μπορούμε"
Από μία άποψη, κάτι τέτοιο θα ήταν -υπό άλλες συνθήκες- το ιδανικό. Όταν όμως γίνεται σε συνθήκες ανάγκης, κανείς στην ομάδα δεν αισθάνεται σπουδαίος. Μπορεί να ακούγεται ωραία το "είμαι παίκτης του Πανναυπλιακού", όμως άλλο τόσο ειλικρινής ακούγεται και η φράση.."Ναι, αλλά αν είχαν λεφτά ούτε που θα σε έβλεπαν". Αυτή η τακτική, θα μπορούσε να αποδώσει αν γινόταν στην αρχή μιας νέας περιόδου, όπου η ομάδα έβαζε τις βάσεις για κάτι μελλοντικό. Τότε, θα μπορούσε να αισθανθεί το κάθε μέλος της, σαν θεμέλιος λίθος ενός σπουδαίου οικοδομήματος. Τότε ο κάθε παίκτης, θα μπορούσε να περπατάει περήφανα στην πόλη, αισθανόμενος ότι η μεγάλη ομάδα που ακούει στο όνομα Πανναυπλιακός, στηρίζει επάνω του το μέλλον της. Τότε ίσως, να μπορούσε να αισθανθεί λίγο από το ιστορικό της μεγαλείο, προσπαθώντας με όλες του τις δυνάμεις να φτάσει τα ρεκόρ του Φραντζόγλου, τις διακρίσεις του Χορμή, να κάνει μεταγραφή και καριέρα σαν τον Καραβίδα και να γραφτεί στις ίδιες σελίδες που αναγράφονται αρκετά άλλα ονόματα τα οποία μεγαλούργησαν στην ομάδα "με το κανόνι".
Σήμερα, πολλοί ισχυρίζονται ότι έγιναν όλα λάθος. Κατ' ανάγκη θα δικαιολογηθεί κάποιος. Ίσως. Δεν είναι ο στόχος του άρθρου η απόδοση ευθυνών. Είναι η ΑΦΥΠΝΙΣΗ όλων εκείνων που φοράνε τη φανέλλα της, η συναίσθηση του ιστορικού ρόλου εκείνων που διοικούν και η τεράστια υποχρέωση όλων εκείνων που την χειροκρότησαν έστω και μία φορά, να συνδράμουν σ' αυτή τη δύσκολη στιγμή, αφήνοντας κατά μέρος τις κριτικές, που τόσο πολύ λατρεύουν.
Την Κυριακή υπάρχει μια χρυσή ευκαιρία. Το συμπαθές αλλά παντελώς άγνωστο πέραν των συνόρων της Λακωνίας, Γύθειο θα έρθει στο Ναύπλιο να αγωνιστεί με τον ΠΑΝΝΑΥΠΛΙΑΚΟ. Ας θυμηθούν όσοι η μνήμη τους δεν χάθηκε μέσα στα γρανάζια της τοπικής ζηλοφθονίας ούτε και αδυνάτισε από το πλήθος των επόμενων διακρίσεων, πως ήρθε στο ίδιο γήπεδο πριν 8 χρόνια τέτοια εποχή ο ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ Αράχωβας να διεκδικήσει την παραμονή του στην κατηγορία και ταυτόχρονη άνοδό του στην Γ' Εθνική, εις βάρος του Πανναυπλιακού, έχοντας μάλιστα υπέρ του και δύο αποτελέσματα. Για όσους δεν έζησαν εκείνο το αξέχαστο ματς, υπενθυμίζεται ότι στο 30' το σκορ ήταν 3-0 υπέρ της ομάδας του Ναυπλίου, με τελικό σκορ 4-0. Δύο ποδοσφαιριστές που αγωνίστηκαν τότε και σήμερα αποτελούν μέλη της ομάδας είναι ο Δημήτρης Μανιάτης και ο Ηλίας Γκολέμης. Ας αναλάβουν να εξηγήσουν στους συμπαίκτες τους τι σημαίνει η φράση "παίζω μια κατηγορία" κι ας προσπαθήσουν να μεταφέρουν το κλίμα που επικρατούσε πριν το παιχνίδι.
Τις ευθύνες σε κάθε ιστορική στιγμή, η φύση φρόντισε να τις αναλαμβάνουν οι λιγότεροι για να παρασύρουν ακριβώς τους περισσότερους σε παρόμοιες αποστολές, όπου κυριαρχούν οι έννοιες αυταπάρνηση, ομοψυχία, ενθουσιασμός, αποφασιστικότητα, πάθος και δίψα για τη νίκη. Οι ευθύνες και το ψυχολογικό βάρος που αυτές προκαλούν, μοιράζονται και χάνουν τη δυναμή τους όταν κάποιοι ηγέτες βγαίνουν μπροστά και δείχνουν το δρόμο. Μόνο τότε ο καθένας γίνεται δυνατός, ξεχνά την δυσκολία του αγώνα και ξεπερνά τον εαυτό του κάνοντας υπερβάσεις που μένουν στην ιστορία. Τώρα είναι η ώρα για να γίνουν όλοι ηγέτες. Τώρα είναι η στιγμή για να σταθούν όλοι όρθιοι. Τώρα είναι η μεγάλη απόφαση για το που θέλει ο καθένας να ανήκει. Ή σε κείνους που νίκησαν κόντρα σε όλες τις δυσκολίες ή σε κείνους που λύγισαν από την ευθύνη.
Άφησα τελευταίο τον προπονητή της ομάδας. Νέος, φέρελπις, γνώστης και με φιλοδοξία. Αναγνωρίζουν όλοι ότι οι συνθήκες που εργάζεται είναι κάτι παραπάνω από αντίξοες. Κοινό μυστικό οι αδυναμίες της ομάδας. Φως φανάρι ότι έχει τις λιγότερες ευθύνες. Όμως, ο ρόλος του παραμένει σπουδαίος και σημαντικός. Είναι ο καθρέφτης που οι παίκτες κοιτάζουν τον εαυτό τους. Είναι το μοναδικό τους στήριγμα. Είναι ο "φάρος" από τον οποίο περιμένουν το σήμα για να αποφύγουν την ξέρα, για να τους δείξει το δρόμο, για να τους εμψυχώσει. Είναι η μοναδική τους ελπίδα για την αντίδραση, ο μοναδικός που βρίσκεται τόσο πολύ κοντά τους. Ας τους κοιτάξει στα μάτια, δείχνοντάς τους πόσο πολύ θέλει να τους δει ΝΙΚΗΤΕΣ. Αν το πιστεύει, θα το πιστέψουν κι αυτοί.
Ξεχνώντας τα πάντα, κοιτάμε μόνο το Κυριακάτικο παιχνίδι. Όλα τα άλλα, έπονται..
*Οι δύο φωτογραφίες είναι από το παιχνίδι του Πανναυπλιακού με τον Παρνασσό. Στην πρώτη είναι η γεμάτη κερκίδα και στη δεύτερη όλο το πάθος των παικτών που έπαιζαν τότε, που εκφράζεται στο πρόσωπο του αρχηγού Σάκη Γκολέμη τη στιγμή του πρώτου γκολ..
