Ζήτησε ένας φίλος τη γνώμη μου για την πρόσληψη Μουρίνιο στη Ρόμα και τοποθετούμαι συνοπτικά: Ο Μουρίνιο στην Τσέλσι ήταν βασιλιάς Μίδας,...
Ζήτησε ένας φίλος τη γνώμη μου για την πρόσληψη Μουρίνιο στη Ρόμα και τοποθετούμαι συνοπτικά:
Ο Μουρίνιο στην Τσέλσι ήταν βασιλιάς Μίδας, στη Ρεάλ αρνήθηκε να υποτάξει το εγώ του στο μεγαλείο του συλλόγου, στην Ίντερ πάντοτε συμπεριφερόταν σαν να κάνει χάρη στον Μοράτι που προπονεί την ομάδα, δεν συζητάμε καν για τον καιρό της Πόρτο, όταν όλοι μιλούσαμε για τον θαυματοποιό και το νέο «Μίχελς».
Η Γιουνάιτεντ τον «κατάπιε», η βαριά σκιά του Σερ Άλεξ τον κονιορτοποίησε και τον έκανε κομμάτια. Μετρήθηκε και αποδείχθηκε λίγος.
Είναι πιθανόν πολύ βαριά διαπίστωση, αλλά δεν απέχει από την πραγματικότητα κι ας μην το παραδέχεται ο ίδιος. Στην Τότεναμ το ποτήρι είναι μάλλον μισοάδειο, διότι ανέλαβε μετά την εξαιρετική παρουσία του "μπιελσογενούς" Ποτσετίνο.
Πάνω απ' όλα ο Μουρίνιο τα τελευταία χρόνια έπαψε να κινείται στη σφαίρα του απυρόβλητου και η ποδοσφαιρική βιομηχανία δεν τον κατατάσσει πλέον στις πρώτες γραμμές.
Δεν είναι πλέον η διάνοια των ‘90ς, ο νεωτεριστής, ο θαυματοποιός, ο αναμορφωτής, αλλά ένας νορμάλ, ένας αναλώσιμος προπονητής με «όνομα».
Κι αυτό είναι ίσως το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί στον Μουρίνιο, ειδικά αν το συνδυάσουμε με την εν γένει αίσθηση πως το ποδόσφαιρο που πρεσβεύει είναι πια ξεπερασμένο, εντελώς εκτός εποχής. Μισό λεπτό όμως.
Ο 58χρονος Μουρίνιο έχει κατακτήσει 26 τρόπαια, έχει πάρει το πρωτάθλημα σε τέσσερις διαφορετικές χώρες, έχει σηκώσει δυο φορές τη μεγάλη κούπα του Champions League και μάλιστα με ομάδες που στην αρχή της σεζόν βρίσκονταν πολύ μακριά ακόμα κι από τον προσδιορισμό του στόχου.
Η εικόνα που έχει πια ο κόσμος και το κοινό, είναι πως πρόκειται για έναν πολύ κλειστό και ιδιαίτερο άνθρωπο, χαμένο στην αυτοαναφορικότητα και τις εμμονές του, στην αέναη και ματαιόδοξη αγωνία του να αποδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο, ότι ο τρόπος για να κερδίζεις στο ποδόσφαιρο είναι μόνο ο δικός του.
Επιμένει εδώ και χρόνια ότι για να κατακτήσουν οι μεγάλες ομάδες τρόπαια πρέπει υποχρεωτικά να μην παίζουν καλά, να είναι αποκρουστικές. Προσοχή, όχι επειδή περνούν ένα παροδικό ντεφορμάρισμα ή δεν υπάρχουν τα κατάλληλα συστατικά της επιτυχίας, αλλά γιατί μόνον έτσι γίνεται.
Βασιλικότερος του Βασιλέως, πολύ πιο φονταμενταλιστής από τους εξ ορισμού απρόθυμους Κλοπ και Πεπ (που είναι της μόδας), ο Μουρίνιο μοιάζει να στύλωσε τα πόδια στη γη όταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος προχωρούσε μπροστά.
Ένας αντιδραστικός τύπος σε καιρό επανάστασης και «μοντέρνας» θεώρησης του ποδοσφαίρου, που επιμένει ότι αυτό το πρόσκαιρο εναλλακτικό κύμα ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας είναι προσπελάσιμο.
Ο Μουρίνιο φαντάζεται τον εαυτό του εισηγητή σε ένα φαντασιακό πλαίσιο ποδοσφαιρικής Συνθήκης της Βιέννης, που ήταν ένα από τα πλέον σημαντικά συνέδρια στην Ιστορία της Ευρώπηςκαι αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του διεθνούς δικαίου. Στο μυαλό του, ποδοσφαιρικά δίκαιο είναι μόνο εκείνο που στοχάζεται, συντάσσει και εφαρμόζει ο ίδιος και εκπορεύεται από την αναγκαιότητα επιστροφής στους θεμελιώδεις αξιακούς ποδοσφαιρικούς άξονες της φιλοσοφίας του.
Κυνισμός, αμυντική προσήλωση και σταθερότητα, στοχευμένες αντεπιθέσεις, ανταγωνισμός στα όρια του αντιαθλητικού, προκλήσεις και mind games εντός και εκτός αγωνιστικού χώρου. Σε αυτές τις αρχές εδράζονται οι άξονες της κοσμοθεωρίας του για το ποδόσφαιρο, σε συνδυασμό με την ανακάλυψη εχθρών για δημιουργία κινήτρων και υψηλά επίπεδα συσπείρωσης.
Είναι πάρα πολύ λεπτές οι γραμμές σε αυτού του τύπου την προσέγγιση ακόμα και σε πιο σοβαρούς τομείς της ζωής μας και όχι τόσο στο ανέξοδο ποδόσφαιρο.
Το πιο δύσκολο έχω την αίσθηση που καλείται να αποδείξει ο Ζοσέ σε μια πιάτσα όπως η Ρώμη, είναι ότι δεν έχει χάσει το μύθο του. Να ξυπνήσει την πεποίθηση ότι έχουμε να κάνουμε με έναν Guru του σπορ, ο οποίος έχει το χάρισμα να μετατρέψει μια μεσαίας ταχύτητας ομάδα στο ευρωπαϊκό στερέωμα -όπως ήταν η Πόρτο- σε απόλυτη πρωταγωνίστρια ή να πείσει έναν αστέρα να υποτάξει το εγώ του και να αγωνιστεί ακραίος μπακ για τις ανάγκες της ομάδας.
Κάποτε, όλα αυτά ήταν φυσιολογικά στον κόσμο του Ζοσέ, κάποτε ό,τι έλεγε ήταν νόμος χωρίς πολλά-πολλά. Αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση στη Ρόμα, στην πραγματικότητα πρέπει να αποδείξει σε όλους μας ότι διαθέτει ακόμα την ικανότητα να συμπαρασύρει μια ομάδα, ένα γκρουπ μαζί του, πείθοντάς το να υπηρετήσει κάτι που πιθανόν βρίσκεται εκτός του γνωστικού πεδίου του.
Με τη διαφορά ότι εάν αυτή τη φορά δεν τα καταφέρει, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο να πείσει και όλο τον κόσμο πως δεν ξόφλησε για πάντα από το «μαχόμενο» ποδόσφαιρο. Το κέρμα αυτή τη στιγμή είναι στον αέρα και αποκλείεται να σταθεί όρθιο.
Ο Ζοσέ είτε θα γίνει meme στα social με το παρκαρισμένο πούλμαν -όπως έγινε ήδη μια φορά με την δις αποτυχημένη επιστροφή του στο νησί- είτε θα πάρει την εκδίκησή του με τον τρόπο που πάντοτε ήθελε: Μόνος του κι όλοι μας.
Πηγή: zastro
