Τα λιμάνια είχαν πάντα μια γλυκόπικρη γεύση κι ένα συναίσθημα ανάμικτο. Η φυγή, η επιστροφή, ο χωρισμός και η επανασύνδεση. Η ελπίδα, η π...
Τα λιμάνια είχαν πάντα μια γλυκόπικρη γεύση κι ένα συναίσθημα ανάμικτο. Η φυγή, η επιστροφή, ο χωρισμός και η επανασύνδεση. Η ελπίδα, η προσμονή, η θλίψη και η χαρά περιπλέκονται στροβιλίζοντας στις ψυχές των ανθρώπων που φτάνουν εκεί, δημιουργώντας ένα σφίξιμο στο στομάχι αλλά και μια αλλοπρόσαλλη προσδοκία, ανάλογα με το λόγο που το λιμάνι υπάρχει στη ζωή του καθενός, κάθε συγκεκριμένη στιγμή.
Μια ακόμη απλόχερη προσφορά του λιμανιού, είναι η ανεξέλεγκτη δημιουργία φανταστικών ταξιδιών, η χωρίς κόστος συμμετοχή των απλών ανθρώπων σε κάθε λογής φευγιό και η αέναη παρουσία ενός ανεπανάληπτου θεατρικού σκηνικού, στο οποίο μπορεί να γίνει ο καθένας ήρωας του προσωπικού του επεισοδίου, του δικού του θαλάσσιου δρόμου.
Κάπως έτσι, ο μικρός της φωτογραφίας, κοιτάζει στο λιμάνι του Ναυπλίου το υπέροχο σκάφος. Άραγε να φαντάζεται από τώρα ότι μπορεί να φύγει; Να σκαρφίζεται, σαν άλλος Καββαδίας, θάλασσες και νησιά, φουρτούνες και ποστάλια;
Μη βιάζεσαι μικρούλη. Θάρθει η ώρα να μεταλάβεις με θαλασσινό νερό. Θα ανακαλύψεις κι εσύ τις ομορφιές μιας άλλης θάλασσας. Θα ψάξεις και για άλλα λιμάνια και καινούργιες αγκαλιές. Αρκεί να ξέρεις που θες να πας και που θέλεις να γυρίσεις..
