*Άρθρο του Σοφ. Αρχοντάκη Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα από την αρχή. Η Κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο, για το οποίο δεν έλαβε υ...
*Άρθρο του Σοφ. Αρχοντάκη
Ας πάρουμε όμως τα γεγονότα από την αρχή.
Η Κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση ένα νομοσχέδιο, για το οποίο δεν έλαβε υπ’ όψιν πολλές κοινωνικές ομάδες. Προσωπική εκτίμηση πως ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζονται οι πατεράδες, είναι αυτός της πιθανής ψήφου, καθώς από τις δημοσκοπήσεις φαίνεται πως υπολείπονται της γυναικείας ψήφου, ούτως ή άλλως.
Την παρούσα στιγμή έχουμε πέντε μεγάλα προβλήματα.
Αυτή την στιγμή, νομικά, δεν υπάρχει νομικό πλαίσιο συνεπιμέλειας ακόμα και αν υπάρχει κατατεθημένο συμφωνητικό με τον χρόνο μοιρασμένο στο 50 και 50% του χρόνου. Ισχύει όσο συμφωνούν τα εμπλεκόμενα μέρη.
Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για γονείς που εργάζονται με κυλιόμενο ωράριο σε περίπτωση διαφωνιών μεταξύ του χωρισμένου ζευγαριού.
Τι να την κάνεις την "επικοινωνία Τρίτη και Πέμπτη", αν την Τρίτη και την Πέμπτη εργάζεσαι από τις 14:00 μέχρι τις 22:00. Δεν υπάρχει ευελιξία και δεν μπορεί να καταγραφεί σε απόφαση δικαστηρίου ως «κατόπιν συμφωνίας».
Αν συμφωνούσαν, δεν θα βρίσκονταν σε δικαστική διαμάχη άλλωστε.
Το επόμενο απόλυτα οξύμωρο πρόβλημα είναι πως παρότι έχουμε άρτια καταρτισμένους δικαστές του οικογενειακού δικαίου, δεν υπάρχουν Οικογενειακά Δικαστήρια.
Το τέταρτο πρόβλημα είναι πως οι ίδιοι καταρτισμένοι δικαστές και εισαγγελείς, εξαιτίας του όγκου των υποθέσεων επιλέγουν βάσει μιας «νόρμας», μιας «συντόμευσης» ή όπως το αποκαλούν δικηγόροι και δικαστές «τα κλασσικά», δηλαδή δίνουν την επιμέλεια στην μητέρα και στον πατέρα Τρίτη-Πέμπτη ένα δίωρο και 2 Σαββατοκύριακα τον μήνα. Μακρινός θείος; Νονός; Με όποιον τρόπο και να χαρακτηρίσετε το παρόν χάλι δίκιο θα έχετε.
Σε μια εποχή που οι πατεράδες -επίσης κατά περίπτωση- είναι πιο ενεργητικοί στο μεγάλωμα των παιδιών τους σε σχέση με τις παλαιότερες γενιές, αποτελεί ντροπή να μην κρίνονται αυτοί οι άνθρωποι για τις ποιότητές τους. Γιατί μπορεί να μην είναι ικανοί ούτε για τα δύο Σαββατοκύριακα τον μήνα ή να είναι ικανοί για περισσότερο ποιοτικό χρόνο προς όφελος του παιδιού.
Τέλος έχουμε μια μεγάλη ανισότητα. Ο μη έχων την επιμέλεια, ο οποίος έχει την επικοινωνία, οφείλει να περνά κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο με το παιδί. Θα μου πείτε «το παιδί σου δεν θέλεις να δεις;». Ο έχων την επιμέλεια μπορεί να εργάζεται και να αφήνει το παιδί σε baby sitter ή στους παππούδες, ο έχων την επικοινωνία δεν μπορεί να αφήσει το παιδί ούτε ένα δευτερόλεπτο υπό την επίβλεψη τρίτων.
Είναι νομικά απαράδεκτο με το ισχύον σύστημα. Για παράδειγμα αν ένας γονιός έχει ωράριο εργασίας 08:00-16:00 και το παιδί σχολάει στις 14:00, δεν μπορεί να στείλει τους παππούδες να παραλάβουν το παιδί ή την νυν σύζυγό του. Ως ο έχων την επικοινωνία, πρέπει να παραλάβει το παιδί αυτοπροσώπως, γιατί αλλιώς η άλλη πλευρά έχει το δικαίωμα να καταφύγει σε ασφαλιστικά μέτρα με την αιτιολογία της αμέλειας ή μη προσωπικής επικοινωνίας. Και να τα κερδίσει!
Αυτά είναι ξεκάθαρα διπλά στάνταρντς, απειλώντας το δικαίωμα στην εργασία και συνεπώς θέτουν ζήτημα επιβίωσης στον γονιό που έχει την επικοινωνία και όχι την επιμέλεια.
Το κράτος πρέπει να σταματήσει να βγάζει την ουρά του απ' έξω σε όσα αφορούν το παιδί και την οικογένεια.
Το παρόν νομοσχέδιο δεν αντιμετωπίζει ΟΥΤΕ ΕΝΑ από τα άνω προβλήματα ικανοποιητικά.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του νομοσχεδίου είναι η υποχρεωτική συνεπιμέλεια ακόμα και για περιπτώσεις πρωτόδικα καταδικασμένων γονέων μη εχόντων την επιμέλεια για ψυχολογική και σωματική κακοποίηση.
Δηλαδή ένας γονιός που κακοποιούσε την πρώην γυναίκα του, μπορεί να συνεχίσει να βρίσκεται στην ζωή της. Αυτό είναι κόκκινη γραμμή για οποιονδήποτε φέρει την ανθρώπινη υπόσταση.
Το δεύτερο μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η σύγχυση των εννοιών «γονική μέριμνα» και «επιμέλεια».
Το τρίτο πρόβλημα είναι η αφαίρεση της γονικής μέριμνας ακόμα και για μικρές παραβιάσεις ή παραλείψεις.
Το τέταρτο μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ιδιωτικοποίηση των διαφωνιών μεταξύ γονέων, με τον θεσμό της Υποχρεωτικής Διαμεσολάβησης. Η διαμεσολάβηση θα έπρεπε να είναι υπό την ευθύνη και εποπτεία του κράτους, παιδοψυχολόγων και να δίνονται όλα εκείνα τα νομικά και επιστημονικά όπλα, ώστε να ληφθεί μια απόφαση προς το συμφέρον του παιδιού. Όχι να γίνει άλλη μια ευκαιρία ιδιωτικοποιήσεων την ώρα που μέχρι και η ίδια η αποδυναμωμένη Πρόνοια έχει αντικατασταθεί από μια ΜΚΟ (το αξιέπαινο Χαμόγελο του Παιδιού).
Ως κερασάκι στην τούρτα, πολλές περιπτώσεις θα επιστρέψουν στα ήδη προβληματικά από άποψη χρόνου και εκδικάσεων δικαστικά πινάκια. Θα προστεθεί όγκος εργασίας σε δικηγόρους, δικαστές και εισαγγελείς, οι οποίοι θα ψάχνουν συμβιβαστικές λύσεις. Ξέρετε πως βρίσκονται οι συμβιβαστικές λύσεις; Με συντομεύσεις, με νόρμες, με «τα κλασσικά», δηλαδή με μη εξατομικευμένες λύσεις που δεν λαμβάνουν υπόψιν τις ειδικές συνθήκες. Ακόμα χειρότερα οι μακροχρόνιες δικαστικές κόντρες πρωτίστως στερούν χρήματα από το παιδί.
Αν υπάρχει μισογυνισμός στις τάξεις των μπαμπάδων που βλέπουμε στον δημόσιο λόγο; Ναι, σαφέστατα και είναι εμφανής.
Αν υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που μαμάδες έχουν απειλήσει ή απειλούν τους μπαμπάδες με όπλο το παιδί και πως «δεν θα το ξαναδείς ποτέ»; Ναι, υπάρχουν και είναι αντίστοιχα γνωστό.
Έχουμε λοιπόν γονείς, οι οποίοι είναι ανίκανοι να προτάξουν το συμφέρον του παιδιού πάνω από τον εγωισμό ή το δικό τους συμφέρον προτάσσοντας μικρότητα, χαιρεκακία και εκδικητικότητα, αντί για κατανόηση.
Εκεί λοιπόν πρέπει να συγκεντρωθούν οι αλλαγές, με την προσθήκη την αναβάθμισης των δικαστών που αναλαμβάνουν υποθέσεις του Οικογενειακού Δικαίου, με θέσπιση Οικογενειακών Δικαστηρίων όπου να εκδικάζονται ΟΛΑ τα περιστατικά κατά περίπτωση. Κάτι που δεν συμβαίνει την παρούσα στιγμή και δεν θα συμβεί με την υπερψήφιση αυτού του νομοσχεδίου.
Επί του παρόντος το νομοσχέδιο μπορεί να ψηφιστεί με τις ψήφους ΝΔ και Ελληνικής Λύσης. Πρακτικά είναι ένα κακό νομοσχέδιο, το οποίο πρέπει να επιστρέψει πίσω, να ξαναγραφεί και να περάσει από την νομική υπηρεσία της Βουλής. O δε Γιάννης Λοβέρδος με το «Κάποιος που κακοποιούσε την γυναίκα του μπορεί να είναι καλός πατέρας», απλά υπογραμμίζει πως είναι από τις πιο δυνατές μηχανές παραγωγής fake news και πως θα έλεγε το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ για να στηρίξει κάτι που συμφέρει τον ίδιο ή την παράταξή του.
Υ.Γ. Αυτό που πρέπει να κρατήσουμε από το νομοσχέδιο είναι πως πλέον ο ρόλος του πατέρα είναι πολύ διαφορετικός από το «μιλάμε μισή ώρα για κάτι ή παίζουμε και όλα τα υπόλοιπα τα κάνει η μάνα». Ο πατέρας είναι και μπορεί να είναι κύριος φροντιστής και αυτό είναι κάτι που πρέπει να εμπεδώσει η κοινωνία και τα δικαστήρια, γιατί αν αποφάσιζαν κατά περίπτωση, δεν θα φτάναμε σε ακρότητες όπως η σημερινή που βιώνουμε.
Πηγή: www.2020mag.gr
