Αν η λέξη "πάθος" μπορούσε να γίνει αντικείμενο ονοματοδοσίας και έψαχνε στον Αργολικό χώρο κάποιον ποδοσφαιριστή να εκφραστεί, ...
Πανεύκολα οι άνθρωποι που έφαγαν τα γήπεδα με το κουτάλι, θα απέδιδαν τον τιμητικό αυτό τίτλο στον Αργείο Στέλιο Φίλη. Γιατί όλοι εκείνοι που τον παρακολουθούν εδώ και τριάντα χρόνια να αγωνίζεται στα Αργολικά και όχι μόνο, γήπεδα, γνωρίζουν ότι δεν υπήρξε αγώνας, επίσημος ή φιλικός που ο Στέλιος δεν έδωσε το 100% των ψυχικών του δυνάμεων για να κερδίσει. Όσοι δε, υπήρξαν και συμπαίκτες του, γνωρίζουν από πρώτο χέρι το εκρηκτικό του ταμπεραμέντο, τη ανεξάντλητη διάθεσή του να κερδίζει παντού, την έλλειψη συμβιβασμού με την ήττα. Φτάνοντας κοντά στο τέρμα μιας σπουδαίας διαδρομής, απολαμβάνει πια την εκτίμηση αντιπάλων και συνεργατών, αφού εκτός από γεννημένος νικητής, απέδειξε σε όλους εκείνους που συνεργάστηκε και έναν χαρακτήρα που σημαδεύτηκε από καθαρές σχέσεις, ντόμπρες εξηγήσεις και ποδοσφαιρικά αντρίκειες συμπεριφορές.
Τελευταίος του σταθμός, ο Ερμής Κυβερίου. Στόχος του πάντα, ο πρωταθλητισμός, η νίκη, η διάκριση. Ασυμβίβαστος με καταστάσεις ηττοπάθειας και μιζέριας. Ηγέτης στα αποδυτήρια, φίλος με όλους, αγριεμένος στα δύσκολα, μαθημένος από μικρός να παίρνει από το χέρι μια ολόκληρη ομάδα και να την οδηγεί. Όπου κι αν έπαιξε, ήταν ανάμεσα στους κορυφαίους. Αγαπημένο παιδί προπονητών, προέδρων και συμπαικτών. Όσο και να ψάχνει κανείς, δύσκολα θα βρεί παίκτες στο καλούπι αυτό. Εξαιρετικά δύσκολο, να συγκεντρώνει κάποιος όλα αυτά τα χαρακτηριστικά.
Αγωνιστικά, ήταν ο ποδοσφαιριστής που μπορούσε να ξεκινήσει στόπερ, να βοηθήσει στα χαφ, να ρισκάρει και ένα δεκάλεπτο σέντερ φορ αν χρειαζόταν, να ανέβει στα στημένα, να εκτελέσει με σπουδαία επιτυχία και φάουλ- γκολ. Μπορεί να μην ήταν το δεκάρι το φαντεζί, αλλά όλο το ποδοσφαιρικό πακέτο που άκουγε στο όνομα Στέλιος Φίλης, πολύ δύσκολα θα έβρισκαν οι προπονητές σε έναν και μόνο παίκτη. Κι αυτός, εκτός των χαρισμάτων που προαναφέραμε, ήταν ένας ακόμη σπουδαίος λόγος που τον ήθελαν όλοι στην ομάδα τους.
Η προσωπική του αντίληψη για το ποδόσφαιρο, ταιριάζει πολύ περισσότερο με τις δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα, παρά με το σημερινό, μοντέρνο, εξειδικευμένο και υπερβολικά θεωρητικό ποδόσφαιρο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που παρέκαμπτε τις "θεωρίες" και τις λεπτομερείς οδηγίες του πάγκου, συγκεντρώνοντας τους συμπαίκτες του για να τους δώσει ώθηση στο ψυχολογικό κομμάτι, εκεί που διαπίστωνε ότι υπήρχε καθίζηση, φόβος και ανεπάρκεια. Τις περισσότερες φορές, το κατάφερνε με χαρακτηριστική ευκολία. Οι προπονητές, το έβλεπαν και όσοι γνώριζαν ότι η πράξη μετράει πολύ περισσότερο από τα λόγια, τον άφηναν. Άλλωστε, εκείνοι έβγαιναν κερδισμένοι. Οι υπόλοιποι, αν δεν μπορούσαν να συμβιβαστούν, συνήθως άλλαζαν ομάδα.
ΑΜ: Στέλιο, πως είσαι σήμερα; Θα ήθελες να σου χάριζε ο Θεός δέκα -αγωνιστικά- χρόνια ακόμη ;
Σ. Φ Φυσικά και θα το ήθελα. Ποιος είναι αυτός που μπορεί να συμβιβαστεί εύκολα με τη φθορά και να θέλει να σταματήσει να κάνει αυτό που αγαπάει; Όμως, έχω αρχίσει να συμβιβάζομαι με τη δύναμη του χρόνου και έχω αποδεχτεί ότι κάποια στιγμή όλα τελειώνουν.
Α.Μ: Τι έμεινε από όλη αυτή τη διαδρομή; Μπορείς να κάνεις απολογισμό;
Σ.Φ: Σχέσεις προσωπικές, δυνατές φιλίες, αμέτρητες χαρές και πίκρες. Παράλληλα, απέκτησα πολλές εμπειρίες μέσα από έντονες καταστάσεις και κάπως έτσι διαμορφώθηκε και ο χαρακτήρας μου, προφανώς προς το καλύτερο. Είναι ένα πολύ μεγάλο όφελος που αποκόμισα από τον αθλητισμό.
Α.Μ: Αισθάνεσαι ότι σε αγαπάνε οι συμπαίκτες σου;
Σ.Φ: Σίγουρα, το εισπράττω αυτό σε πολύ μεγάλο βαθμό. Θα έλεγα ότι και με αγαπούν αλλά κυρίως με σέβονται. Εκείνο όμως που με συγκινεί είναι ο σεβασμός που μου δείχνουν πιο πολύ οι αντίπαλοι. Είναι σπουδαίο αυτό το συναίσθημα, να συναντάς παίκτες που "συγκρούστηκα" μαζί τους μέσα στα γήπεδα σε παιχνίδια κρίσιμα, σε ματς φωτιά, σε δύσκολες έδρες και σε αντίξοες καταστάσεις και να σου εκφράζουν το πόσο πολύ σε εκτιμούν, τον τρόπο που αντιμετώπιζα, αυτούς αλλά και το ίδιο το παιχνίδι.
ΑΜ: Το ποδόσφαιρο πόσο έχει αλλαξει;
ΣΦ: Όπως όλα τα πράγματα, έχει αλλάξει αρκετά. Νομίζω οτι οι νέοι σήμερα δεν αγαπούν με το ίδιο πάθος το ποδόσφαιρο. Ίσως έχουν κι άλλες προτεραιότητες, όμως πιστεύω ότι όταν ασχολείσαι με κάτι, είναι απόλυτα αναγκαίο να το αγαπάς. Αν δεν είσαι δοσμένος ολότελα σ'αυτό, τότε πολύ γρήγορα θα το εγκαταλείψεις.
ΑΜ: Οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες όμως το ποδόσφαιρο δεν έλκει όσο παλιότερα . Τι νομίζεις οτι φταίει;
Σ.Φ: Είναι πολύπλοκο. Δεν είναι εύκολο να το αναλύσεις και να ρίξεις κάπου συγκεκριμένα τις ευθύνες. Η ίδια η ζωή οδηγεί τους ανθρώπους σε άλλες διεξόδους. Σήμερα η τεχνολογία μας επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό. Η παιδεία έχει αλλάξει. Η εύρεση εργασίας το ίδιο. Δεν υπάρχει αρκετός ελεύθερος χρόνος για να ασχοληθούν οι νέοι αρκετές ώρες με κάτι. Μοιράζουν τον λίγο χρόνο σε πολλά. Θέλουν και να ζήσουν, να διασκεδάσουν, να ξενυχτήσοσυν. Τα θέλουν όλα. Ίσως γι'αυτό, δεν δίνονται ολοκληρωτικά σε κάτι. Δεν ξέρω..
Α.Μ. Πως κρίνεις το γεγονός ότι όλοι θέλουν να παίζουν βασικοί;
Σ.Φ: Αυτό πράγματι, είναι ένα λυπηρό φαινόμενο. Μπορεί να μαθαίνουν έτσι τα παιδιά από πολύ μικροί. Μπορεί να φταίει και η διαπαιδαγώγηση από μερικούς γονείς, που θέλουν να βλέπουν το δικό τους παιδί να είναι ο πρωταγωνιστής, χωρίς να σέβονται τον ανταγωνισμό, την άμιλλα, αλλά και τους υπόλοιπους σε μια ομάδα. Έτσι, τα παιδιά δεν εχουν μάθει ούτε να ανταγωνίζονται σωστά αλλά ούτε και θέλουν να περιμένουν. Κακά τα ψέμματα. Μάθαμε να ζούμε στην ευκολία.
ΑΜ. Θεωρείς τον εαυτό σου πρότυπο για τα νέα παιδιά;
ΣΦ: Όσο σκέφτομαι τη συμπεριφορά μου και τον τρόπο που αντιλαμβανόμουν το ποδόσφαιρο όταν ξεκινούσα, θα έλεγα σίγουρα όχι, γιατί δεν ήμουν από τους ποδοσφαιριστές που αγαπούσαν τη σκληρή δουλειά, κάτι που με εμπόδισε να φτάσω σε ψηλότερο επίπεδο.. Πολύ αργότερα όμως,κατάλαβα ότι η παρουσία μου σε μια ομάδα, ήταν αντικείμενο προσοχής και οι πιο μικροί παρατηρούσαν πολύ προσεκτικά τι έκανα, πως μιλούσα, πως φερόμουν. Τότε, αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να ήμουν πολύ προσεκτικός γιατί αυτό είχε σημαντικό αντίκτυπο στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους και την απόδοσή τους. Ακόμη, επηρέαζε ο τρόπος μου την αντίληψή τους για το παιχνίδι και την ίδια την ομάδα. Υπό αυτή την έννοια, όντως ήμουν ένα είδος προτύπου.
ΑΜ: Ποια ήταν η θέση που σου άρεσε πιο πολύ να παίζεις ;
ΣΦ: Ξεκίνησα από επιθετικός, όμως γρήγορα κατέληξα εκεί, στη θέση του κεντρικού αμυντικού που μου άρεσε πάντα κ πιστεύω ότι πρόσφερα τα καλύτερα. Θέλω να πω εδώ, για τη σπουδαιότητα της άμυνας. Είναι μια θέση μεγάλης ευθύνης και νομίζω ότι πάνω σ' αυτήν χτίζονται οι ομάδες που θέλουν να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω. Ίσως πολλοί να μην συμπαθούν τους αμυντικούς, όμως είναι αυτοί που δίνουν τη δυνατότητα στους επιθετικούς να παίζουν με μεγαλύτερη σιγουριά, αν ξέρουν ότι πίσω υπάρχει εγγύηση.
ΑΜ: Με τους προπονητές ήσουν πάντα συνεργάσιμος, ήσουν πειθαρχημένος και υπάκουος ή έπαιρνες πρωτοβουλίες που έκαναν αρκετούς να δυσφορούν;
ΣΦ: Αν κρίνω από τις πολύ καλές σχέσεις που έχω κρατήσει με όλους, δεν θα πω ότι ήμουν ο πιστός στρατιώτης αλλά δεν ήμουν και ο απείθαρχος. Σε θέματα τακτικής προσπαθούσα να ακολουθήσω πάντα τις οδηγίες και γενικά δεν είχα προβλήματα. Πρωτοβουλίες έπαιρνα μόνο όταν έβλεπα ότι υπήρχε κάποια χαλάρωση ή διαπίστωνα ότι ψυχολογικά κάποιοι συμπαίκτες ή και όλη η ομάδα είχε κάποιο θέμα. Τότε ναι, μου άρεσε να παίρνω την ομάδα πάνω μου και να ανεβάζω το ηθικό της. Και πιστεύω ότι αρκετοί το ζητούσαν και το περίμεναν κι όλας.
ΑΜ: Φαντάζεσαι τον εαυτό σου προπονητή;
ΣΦ: Οχι άμεσα. Κι αυτό γιατί δεν έχω αποβάλει τον παίκτη από μέσα μου. Θα ήθελα να είμαι πιο έτοιμος, πιο συνειδητοποιημένος με αυτό το ρόλο κ μετά να μπω σ αυτο το χώρο. Άλλωστε, τώρα υπάρχουν και οι σχολές της ΕΠΟ, στις οποίες θα πρέπει να φοιτήσει κανείς για να αποκτήσει κάποιο δίπλωμα.
ΑΜ: Πιστεύεις ότι αρκεί ένα "δίπλωμα";
Σ.Φ: Είναι μεγάλη συζήτηση. Προσωπικά, θεωρώ ότι οι γνώσεις είναι απολύτως απαραίτητες για να καθίσεις σε ένα πάγκο και να αναλάβεις ευθύνες. Όμως, βλέπω ότι δίνεται πολύ μεγάλο βάρος σε "γνώσεις" ενώ πολλοί παραμελούν άλλους πολύ σημαντικούς παράγοντες. Όπως για παράδειγμα, ο εκπαιδευτικός ρόλος του προπονητή. Θέλω να πω, ότι όταν μαθαίνεις νέα παιδιά ποδόσφαιρο, το βασικό προσόν είναι η μεταδοτικότητα και το αληθινό ενδιαφέρον για το χαρακτήρα τους. Ο προπονητής, είναι κάτι σαν "πατέρας". Αν δεν αισθανθούν να τα αγκαλιάζεις, αν δεν νιώσουν ότι τα εμπιστεύεσαι και πως θέλεις να τα δεις να βελτιώνονται, νομίζω ότι όλες οι τεχνικές γνώσεις θα πάνε χαμένες.
ΑΜ: Αν σε φανταστούμε προπονητή, οι προτιμήσεις σου θα είναι σε παιδιά που θα έχουν περίπου τα δικά σου χαρακτηριστικά;
ΣΦ: Θα προτιμήσω εκείνους που θα βλέπω οτι το αγαπούν κ είναι διατεθιμένοι να δουλέψουν για να το χαρούν. Δυστυχώς ξεχνάμε ότι τα παιδιά, πιο πολύ θέλουν να παίξουν και να συμμετέχουν στη διαδικασία και πολύ λιγότερο να κερδίσουν. Βλέπω, ότι οι μεγάλοι τους επιβάλλουν πρώτα τη "νίκη" και ξεχνούν τη χαρά του παιχνιδιού. Αυτό, δημιουργεί απογοητευμένα παιδιά. Εκτός από το ότι δεν χαίρονται, συχνά εγκαταλείπουν.
ΑΜ: Του χρόνου θα συνεχίσεις να αγωνίζεσαι;
Σ.Φ: Πρώτα πρώτα θέλω να ξεκινήσουν πάλι οι προπονήσεις και τα πρωταθλήματα. Μας έλειψε πολύ αυτη η χαρά του Σαββατοκύριακου. Τώρα, το αν παίξω και του χρόνου θα εξαρτηθεί από το πως θα είμαι τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Νομίζω ότι μια χρονιά μπορώ ακόμη. Αισθάνομαι αρκετά καλά και όσο η "καρδιά" μου λέει ΝΑΙ, θα είναι λάθος να της πάω κόντρα..
Δίνουμε ένα τέρμα στην κουβέντα μας, όχι γιατί τελείωσε αλλά γιατί σε κάθε ερώτηση ανοίγουμε αρκετούς παράλληλους κύκλους, που μας ταξιδεύουν σε μέρη που δύσκολα μπορείς να αφήσεις ασχολίαστα. Όμως ο χρόνος κι εδώ πιέζει και μια συζήτηση με το Στέλιο μπορεί να κρατήσει πολλές πολλές ώρες.
Στα χρόνια της επιδειξιομανίας, της εικόνας, του φαίνεσθαι και της αυτοπροβολής, υπάρχουν και παραδείγματα που κρατάνε ψηλά τη σημαία του καθαρόαιμου ηγέτη. Του παίκτη με το σίγουρο πάτημα, την ώρα που η αποστολή μπαίνει στο αφιλόξενο γήπεδο, που μπαίνει μπροστά τη στιγμή που οι μικρότεροι κρυφοκοιτάζουν δεξιά κι αριστερά με αμηχανία και λίγο φόβο στο βλέμα, αιφνιδιασμένοι από την ψυχρή "υποδοχή" και ανήσυχοι για την εξέλιξη του κρίσιμου ματς.
Υπάρχουν ακόμη παραδείγματα με παίκτες που θα αντιδράσουν στον διαιτητή διαμαρτυρόμενοι για το άδικο σφύριγμα, που δεν θα μασήσουν στην απειλή του γηπεδούχου και θα "κολλήσουν" τη μούρη στο πρόσωπό του, δίνοντας το μήνυμα "δεν σε φοβάμαι" για να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι και να ανέβουν ψυχολογικά.
Υπάρχουν ακόμη, τα παραδείγματα εκείνων που θα αγκαλιάσουν τον "μικρό" να απελευθερωθεί από το άγχος και να σταθεί στα πόδια του. Που θα αγκαλιάσουν τον τερματοφύλακα στο λάθος. Που θα σπρώξουν τον παίκτη που δεν είναι σε καλή μέρα να ξεπεράσει το κακό ξεκίνημα.
Ευλογημένα παιδιά, απαραίτητα σε κάθε ομάδα. Παιδιά σταλμένα από το Θεό του ποδοσφαίρου για να συνεχίσει να ζει αυτό το παιχνίδι που εξακολουθεί να συγκινεί, να γοητεύει αλλά και να διαπαιδαγωγεί. Γιατί, όσα χρόνια κι αν περάσουν το αντριλίκι μέσα στο γήπεδο, είναι ένα πολύτιμο ρούχο που θα το φοράς για πάντα όσο ζεις. Κι αυτό "πλέκεται" από μαστόρια σαν το Στέλιο. Που όσο ακούει την τεράστια καρδιά του να λέει ΝΑΙ, θα αισθανόμαστε όλοι πιο τυχεροί..
