Το αύριο του τοπικού ποδοσφαίρου μετά τον κορωνοϊό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί αφού ακόμη και εκείνοι που αφελώς πιστεύουν ό...
Το αύριο του τοπικού ποδοσφαίρου μετά τον κορωνοϊό, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προβλεφθεί αφού ακόμη και εκείνοι που αφελώς πιστεύουν ότι όλα θα επιστρέψουν στην προ πανδημίας κατάσταση, στο βάθος του μυαλού τους μια επιφύλαξη την κρατούν.
Η βασική ανησυχία προέρχεται από τον τρόπο εξεύρεσης των απαραίτητων χρημάτων ώστα να συντηρηθούν οι ομάδες. Η οικονομία δέχτηκε καίριο πλήγμα και οι συνηθισμένοι πόροι από τους οποίους το ποδόσφαιρο "ζούσε", δηλαδή η εστίαση, ο τουρισμός και το λιανεμπόριο θα χρειαστούν ακόμη μία πολύ καλή σεζόν για να μπορέσουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις που δημιουργήθηκαν και να περισσέψουν και χρήματα για τις ομάδες.
Αυτή η ζοφερή κατάσταση, θα οδηγήσει τους ηρωϊκούς εκείνους παράγοντες που τρέχουν τις ομάδες τους, να καταφύγουν σε λύσεις ανέξοδες. Ποδοσφαιριστές που δεν έχουν οικονομικές απαιτήσεις αλλά και κυρίως, παίκτες που διαμένουν κοντά ώστε να αποφεύγεται και το σημαντικό πια, έξοδο της μετακίνησης. Παρέες φίλων, σχέσεις παραγόντων με παιδιά που θα ήθελαν να συμμετέχουν σε παρόμοιες προσπάθειες, προπονητές -μάνατζερ που γνωρίζουν και μπορούν να πείσουν κάποιους να συνεργαστούν χωρίς κόστος ίσως αποτελέσουν σημαντικά εφόδια στο να χτιστεί μια ανταγωνιστική ομάδα, ώστε η εκπροσώπηση να είναι αξιοπρεπής.
Θύματα της κατάστασης που διαμορφώνεται θα είναι οι ομάδες μακριά από αστικά κέντρα, αφού το έμψυχο υλικό δεν μπορεί να δημιουργήσει μια ομάδα που θα έχει τα προσόντα να ανταγωνιστεί τα Σωματεία των πόλεων ή των μεγάλων χωριών. Αυτό θα σημάνει αυτόματα είτε την αποδοχή της μικρότερης κατηγορίας είτε την αποχώρηση. Σίγουρα, δεν είναι μια καλή εξέλιξη γιατί μετά, η Α2 και η Β κατηγορία θα γεμίσει με ομάδες που θα δυσκολέψουν αφάνταστα την διοργάνωση του πρωταθλήματος αφού οι μετακινήσεις θα είναι δύσκολο να καλυφθούν. Το θέμα αυτό, περιορίζεται με τους ομίλους που σχηματίζονται από την διοργανώτρια αρχή, όμως αν οι ομάδες αυξηθούν, τότε παράλληλα θα αυξηθεί και το πρόβλημα.
Οι προπονητές θα πρέπει να συμβιβαστούν στις νέες συνθήκες, όπου θα ζητηθεί και από αυτούς να υποχωρήσουν ακόμη περισσότερο στις απαιτήσεις τους. Ήδη η είσοδος στην ποδοσφαιρική αγορά πολλών νέων προπονητών με "δίπλωμα UEFA Α- Β -C" δημιούργησε έναν ανταγωνισμό που καθήλωσε αλλά και έριξε τις τιμές, ενώ τώρα οι περισσότεροι Σύλλογοι θεωρείται λογικό να επιλέξουν εκείνους που θα προσφέρουν την εργασία τους με λιγότερα χρήματα. Κάτι τέτοιο θα δημιουργήσει στρατιές ανέργων αλλά και δυσφορούντων, αφού είναι γνωστό στην ποδοσφαιρική πιάτσα, ότι αρκετοί αυτοπροτείνονται με ελάχιστες απαιτήσεις. Αν τα προηγούμενα χρόνια αυτό θεωρούνταν κατακριτέο, οι σημερινές δύσκολες συνθήκες αυτόματα το κατατάσσουν στην κατηγορία τους "υγιούς ανταγωνισμού" και ο καθένας καλείται να διαλέξει τη στάση που θα κρατήσει.
Οι φιλοδοξίες των ομάδων μεταφέρονται πλέον στην "συντήρηση". Κανείς δεν θα έχει τη διάθεση να αλλάξει κατηγορία και το ενδιαφέρον θα μεταφερθεί στην αποφυγή του υποβιβασμού, αν και αυτό πλέον δεν θα αποτελεί κάτι το ντροπιαστικό, όπως κάποτε, αλλά θα αρχίσει να αντιμετωπίζεται με προσαρμοστικότητα αφού οι πιο πολλοί θα το βλέπουν ως ευκαιρία ανασύνταξης. Το μυστήριο παραμένει, ποιος θα είναι ο φιλόδοξος πρωταθλητής αλλά και η στάση που θα τηρηθεί μετά τη λήξη του πρωταθλήματος, με την συμμετοχή του στην Γ' Εθνική. Το ενδεχόμενο να βγει μία ομάδα πρώτη και μετά να δηλώσει αδυναμία να συμμετάσχει στο ανώτερο πρωτάθλημα, είναι μεν μία λύση αλλά καταδεικνύει και την παντελή έλλειψη ουσίας σε μία διοργάνωση όπου οι πιο πολλοί δεν θα ξέρουν γιατί παίζουν. Η ιστορία έχει δείξει πως, λύσεις βρίσκονται για όλα όταν κανείς φτάνει στην κορυφή, όμως τα οικονομικά περιθώρια έχουν στενέψει υπερβολικά κι αυτό είναι ο πιο ανασταλτικός παράγων για "όνειρα" που κοστίζουν.
Καταλήγουμε σιγά -σιγά στον ακραιφνή και υγιή ερασιτεχνικό αθλητισμό, όπου βρισκόμασταν για πολλά πολλά χρόνια, πριν την έλευση της ευμάρειας και του μαύρου χρήματος, όταν όλοι απαιτούσαν τον ουρανό με τ'άστρα για να παίξουν "μια χρονιά" και με το "δελτίο στο χέρι" μετά τη λήξη της περιόδου. Ωραία χρόνια, αλλά το κόστος εκείνων των συμπεριφορών καλούμαστε να πληρώσουμε τώρα. Η κοινωνική πραγματικότητα στρέφει τους νέους σε πολλές άλλες επιλογές, η ευκολία απειλεί να τους μετατρέψει σε μαλθακούς χειριστές πανάκριβων κινητών και η απαίτηση να αγωνίζονται πάντα δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τη δημιουργία ομάδων. Θα χρειαστεί να ψάξουμε σε διαφορετικά κίνητρα ώστε να προσελκύσουμε τους αθλούμενους στις ομάδες, κι αυτό είναι ένα στοίχημα που πρέπει να απασχολήσει διοικούντες και μη. Το άθλημα εξακολουθεί να παραμένει υψηλά στις προτιμήσεις των παιδιών όμως η προσφυγή μας στο να "εξαγοράζουμε" αθλητές προσφέροντας μόνο υλικά, σίγουρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην νέα πραγματικότητα. Αν κάποια ομάδα έχει τη δυνατότητα και το όραμα να δημιουργήσει κάτι εξαιρετικό, ας το κάνει. Η εξαίρεση όμως δεν μπορεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και προβληματισμού. Η εστίαση πρέπει να είναι στο πλήθος των νέων, που ασφυκτιούν και θέλουν να "παίξουν". Θα υπάρξουν παιδιά σε χωριά, σε περιοχές όπου δεν θα υπάρχει ομάδα και θα πρέπει να αθληθούν.Θα υπάρξουν παιδιά που δεν πρέπει να απομακρυνθούν από τα γήπεδα, ότι και να γίνει.
Μια συντονισμένη προσπάθεια από τους ανθρώπους των Σωματείων θα χρειαστεί ίσως κόπο για να λύσει τα όποια προβλήματα έχουν να αντιμετωπίσουν. Αλλά, οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από την κοινωνικότητα, την συνεργασία και την εφεύρεση λύσεων όπου οι ανάγκες το απαιτούν. Θεωρείται πως και αυτή τη φορά, θα βγούν νικητές γιατί απλούστατα ο Αθλητισμός το πρώτο πράγμα που διδάσκει είναι το να μάχεσαι και να μην εγκαταλείπεις την προσπάθεια.
