Η Μάνα κηδεύει τον γιο της. Δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο δράμα από αυτήν την ύστατη πράξη. Δεν χωρά ανθρώπινος νους τόσο πόνο. Οι μετέπειτα...
Η Μάνα κηδεύει τον γιο της. Δεν υπάρχει συγκλονιστικότερο δράμα από αυτήν την ύστατη πράξη. Δεν χωρά ανθρώπινος νους τόσο πόνο. Οι μετέπειτα μελωδοί επιχείρησαν να περιγράψουν αυτόν τον πόνο. Δύσκολο εγχείρημα. Το θείο αυτό μοιρολόι πέρασε από γενιά σε γενιά. Το πλήθος εδώ και αιώνες το ψέλνει, αργά, ψιθυριστά, συμπάσχοντας, όταν ακολουθεί το Θείο φέρετρο κάθε Μεγάλη Παρασκευή όταν σχηματίζεται η πομπή του Επιταφίου.
«Αι Γενεαί Πάσαι» είναι ένα μοιρολόι. Το κατανυκτικό κείμενο του ύμνου αποδίδει τον πόνο της Παναγίας για τον επίγειο θάνατο του μονάκριβου Yιού της. Πρόκειται για έναν ψαλμό που ακούγεται αιώνες τώρα κατά την Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και κατά την Ακολουθία του Επιταφίου. Εξιστορεί τη σταύρωση του Ιησού και εκφράζει τον πόνο της Αγίας του Μητέρας.
Είναι η πιο βαθιά ανθρώπινη στιγμή του Θείου Δράματος. Είναι η μέρα των μεγάλων συμβολισμών της Χριστιανοσύνης. Της μεγάλης προσμονής. Της μεγάλης ελπίδας.
Οι καμπάνες ηχούν πένθιμα. Η μάνα θρηνεί εκείνο που κάθε μάνα απεύχεται να της συμβεί. Ο Θεάνθρωπος, είναι ο γιος. Η μάνα κλαίει. «Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;». Κάθε μάνα θα το έλεγε αυτό...
Τραγούδησαν αρκετοί τραγουδιστές και τραγουδίστριες τους αξεπέραστους βυζαντινούς ψαλμούς της Μεγάλης Παρασκευής. Διαφορετικές προσεγγίσεις αλλά ένας κοινός στόχος.Η βαθιά θλίψη που απαιτεί να αποδοθεί ο αρχέγονος σεβασμός στον πόνο ψυχής που μόνον γυναίκες νιώθουν ώστε να τον αποτυπώσουν.
Επιλέξαμε μία, αυτή που έχει ακουστεί ίσως λιγότερο από μια εμβληματική φωνή, που έφυγε πρόωρα. Τη φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη.
Οι στίχοι είναι διαχρονικοί και πάντα συγκινούν και συγκλονίζουν τις ανθρώπινες ψυχές. Άλλωστε, ο πόνος και ο θάνατος συντροφεύουν τη μοίρα του ανθρώπου περνώντας τους αιώνες αδιάλειπτα.
Αι Γενεαί Πάσαι (ω γλυκύ μου έαρ)
«Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.
Ούς έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.
Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;
Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.
Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον τους δούλους σου»
