Αποκλείεται να μην υπάρχει στιγμή στη ζωή κάθε πατέρα, που να μην είπε στο παιδί του ..."Σταμάτα να κλαις μωρέ..." Λες και το κάθε...
Αποκλείεται να μην υπάρχει στιγμή στη ζωή κάθε πατέρα, που να μην είπε στο παιδί του ..."Σταμάτα να κλαις μωρέ..." Λες και το κάθε παιδί, εκεί που είναι χαρούμενο αποφάσισε ξαφνικά να "κλάψει". Ακούγεται οξύμωρο. Όπως και η ανώφελη παρηγορητική ατάκα, που λέμε σε δικούς μας ανθρώπους: "Μην στεναχωριέσαι..." Λες και η στεναχώρια, αποτελεί προσωπική μας επιλογή.
Το σημερινό άρθρο του εξαίρετου Αχιλλέα Υφαντίδη, είναι πραγματικά διαφωτιστικό.
"Σου μαθαίνουν ότι όσο μεγαλώνεις δεν πρέπει να κλαις.
Όσοι στα λένε αυτά παιδί μου, δεν έχουν ιδέα ούτε από αθλητισμό ούτε από την ανθρώπινη ψυχή.
Γιατί υπάρχουν άπειροι λόγοι που θα σε κάνουν να δακρύσεις στη ζωή σου είτε ασχολείσαι ενεργά με τον αθλητισμό είτε είσαι απλός φίλαθλος.
Υπάρχουν τα δάκρυα της ικανοποίησης μετά από θρίαμβο.
Υπάρχουν τα δάκρυα της λύπης μετά από ήττα.
Υπάρχουν τα δάκρυα της οργής μετά από αδικία.
Υπάρχουν τα δάκρυα της λύτρωσης μετά από δικαίωση.
Υπάρχουν τα δάκρυα της ευτυχίας μετά από συγκίνηση.
Υπάρχουν τα δάκρυα της σιωπής μετά από απελπισία.
Υπάρχουν όμως και τα δάκρυα του πείσματος μέσα στην υπερπροσπάθεια,
τα δάκρυα της ευθύνης μπροστά στο χρέος,
τα δάκρυα του θαυμασμού μπροστά στην θυσία,
τα δάκρυα της ικεσίας μπροστά στην ματαιότητα,
όπως και τα δάκρυα της ολοκλήρωσης μετά την υπέρβαση
καθώς και τα δάκρυα της έκστασης τη σπάνια ώρα που το θνητό συναντά την αθανασία.
Ο αθλητισμός είναι γεμάτος δάκρυα. Δάκρυα που σε ωριμάζουν την ίδια ώρα που σε κρατάνε παιδί.
Όσοι λοιπόν σου λένε να μην κλαις μεγαλώνοντας, είναι οι ίδιοι για κλάματα..."
Αχιλ. Υφαντίδης
