Μια παλιά ποδοσφαιρική δοξασία έλεγε πως "Σε μια ομάδα το νούμερο 1 και το νούμερο 11 πρέπει να είναι τρελλοί". Πέρα από την επ...
Μια παλιά ποδοσφαιρική δοξασία έλεγε πως "Σε μια ομάδα το νούμερο 1 και το νούμερο 11 πρέπει να είναι τρελλοί". Πέρα από την επιφανειακή υπερβολή, αυτή η εκπεφρασμένη από χιλιάδες στόματα, αποδεκτή άποψη, περιείχε τεράστια ψήγματα αλήθειας και αντικειμενικότητας. Η "τρέλλα" του τερματοφύλακα αφορούσε την αυταπάρνηση, τον ηρωισμό και την άγνοια κινδύνου, στοιχεία που ήταν απολύτως απαραίτητα για τη σημαντική αυτή θέση, ενώ η "τρέλλα" του 11, που αναφερόταν στη θέση του αριστερού επιθετικού, είχε να κάνει με εντελώς διαφορετικά πράγματα.
Οι αριστεροπόδαροι, όντας χαρισματικά εκ φύσεως άτομα, ιδιοφυή, απείθαρχα και απρόβλεπτα, έδιναν εκείνη τη φινέτσα που παντρεμένη με την φαντασία χάριζε στους φιλάθλους στιγμές ανεπανάληπτης μαγείας. Προσωπικές ενέργειες, ντρίμπλες που καθήλωναν τους αμυντικούς, διεισδύσεις και περίτεχνα γκολ, ξεσήκωναν την εξέδρα κάνοντας τον κόσμο να παραληρεί. Ακόμη και σήμερα, αριστεροπόδαροι "γράφουν" στη μνήμη μας αξέχαστες σκηνές, ενώ οι φίλοι του ποδοσφαίρου αδυνατούν να ξεχάσουν όσα έχουν δει από παίκτες όπως ο Μαραντόνα, ο Μέσσι, ο Ρέζεμπρινγκ, ο Μπλαχίν, ο Δεληκάρης, ο Μαύρος, ο Παπαιωάννου. Για τους παλιότερους, η έκφραση "τρελλή Μποτίνα", επιβεβαιώνει όλα τα παραπάνω. Αν το ποδόσφαιρο ελκύει ανεξήγητα τόσους πολλούς, είναι γιατί αυτοί οι καλλιτέχνες των γηπέδων, ερμήνευαν με το δικό τους τρόπο μελωδίες, ζωγραφιές και κεντήματα, δημιουργώντας μια αίσθηση μοναδική και ανεπανάληπτη.
Ο ποδοσφαιρικός κόσμος, είχε πάντα μια θέση ξεχωριστή γι' αυτούς τους καλλιτέχνες. Τους λάτρευε γιατί ήταν απαραίτητοι. Όπως ο συνθέτης έχει απόλυτη ανάγκη τον ερμηνευτή, ο ζωγράφος την εικόνα, ο ποιητής τους χαρακτήρες. Ήταν αυτοί, που αποδείκνυαν περίτρανα, ότι η ομορφιά, μπορεί να συμβαδίζει με την τραχύτητα, η ευαισθησία με την σκληράδα, η φαντασία με τη σκοπιμότητα και το όνειρο με την πραγματικότητα.
Φωτό: Κ. Τασσόπουλος
Ο Δημοσθένης Τσάμης, ανήκε σε εκείνους τους ανθρώπους των γηπέδων, που δεν έβλεπαν τον αγωνιστικό χώρο σαν "αρένα". Προικισμένος από έναν πατέρα που χειροκροτήθηκε όσο λίγοι στα γήπεδα, έδινε την ξεχωριστή εκείνη πινελιά που ομόρφαινε το ποδόσφαιρο. Φυσικά αριστεροπόδαρος, τεχνίτης όσο λίγοι, απολάμβανε κάθε φάση, κάθε στιγμή δηλώνοντας από την πρώτη του εμφάνιση θαυμαστής και εκπρόσωπος του θεαματικού και του ωραίου. Βαθιά "καλλιτεχνική" προσωπικότητα, αφού η φωνή του του έδινε το δικαίωμα να εκφράζεται πολλαπλά, συνέδεσε το αθλητικό του πέρασμα με όμορφες στιγμές, καθαρού και φανταιζί ποδοσφαίρου και ακόμη και σήμερα, θέλγεται από παρουσίες που χαρίζουν στον κόσμο το αληθινό θέαμα.
Μετά την σύντομη αθλητική του διαδρομή, ακολούθησε το δρόμο του τραγουδιού. Εκφραστικός, μεστός και απολαυστικός συνεχίζει να δίνει σε άλλους θεατές κομμάτια της ψυχής του. Ερμηνεύει τα τραγούδια με μοναδικό τρόπο, δίνοντας μια συνέχεια σ' εκείνο που πίστευε όταν έπαιζε. Να υπηρετείς αυτό που πιστεύεις. Να νιώθεις αυτό που αγαπάς και να το μεταδίδεις σε εκείνους που σε βλέπουν. Αληθινά και ολοκληρωτικά.
Α.Μ.:Δήμο, πες μας για τη σχέση του ποδοσφαίρου και του τραγουδιού. Φαινομενικά, δείχνουν Δύση με Ανατολή. Είναι όντως έτσι;
Δ.Τ.: Σχέση ποδοσφαίρου και τραγουδιού.... Αμφότερα μπορούν να ξυπνήσουν πάθη, συγκινήσεις, να κινητοποιήσουν συναισθήματα. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί από του ανθρώπους του πνεύματος δεν έμειναν ασυγκίνητοι μπροστά στη μαγεία της στρογγυλής θεάς. Προκύνησαν κι αυτοί "σώβρακα και φανέλλες" όπως έλεγε ο αλησμόνητος Τζιμάκος, όπως ο Λουκιανός μας μάζευε από την αλάνα "στα τρία κόρνερ πέναλτυ" και το μπακότερμα, γιατί άρχιζε το ματς, στο Μουντιάλ της Ισπανίας, όπως ο Νίκος Ζιώγαλας δεν "άφησε μόνη" ξανά ποτέ την ΑΕΚ και οι Φατμέ φώναξαν "Είμαστε πια πρωταθλητές"θυμίζοντας σε όλους μας ότι, τραγούδι και μπάλα βαδίζουν μαζί, χέρι χέρι σ' αυτή τη ζωή. Δίνοντας έτσι, μια διάσταση πολλαπλή, κοινωνική, οικονομική, πολιτική αλλά κυρίως ψυχαγωγική. Μην ξεχνάμε το τραγούδι της κερκίδας από τους φιλάθλους, καθώς και τους μεγάλους άσσους όπως ο Ρότσα, ο Παπαιωάννου, ο Μαραντόνα και άλλους που τίμησαν εκτός από τη μπάλα και τον χώρο της μουσικής.Αυτό που έχει μείνει σε μένα από τα παιδικά μου χρόνια για τη σχέση τραγουδιού και μπάλας, είναι το ραδιοφωνάκι στο σπίτι, Κυριακή μεσημέρι, εκεί που ακούγαμε τη φωνή του Στέλιου, τις μελωδίες του Μίκη και του Μάνου και σιγοτραγουδούσαμε στο Κυριακάτικο τραπέζι με τον πατέρα μας, την ίδια στιγμή ξεπηδούσαν μέσα από το ραδιόφωνο οι μπαλιές του Δομάζου, οι μαγικές ντρίμπλες του Δεληκάρη και τα γκολ του Θωμά Μαύρου.
Α.Μ: Εκτιμά ο κόσμος την αυθεντικότητα;
Δ.Τ.: Είναι αυτό που λέμε στη γλώσσα του ποδοσφαίρου ο καθρέφτης είναι το χορτάρι. Εκεί δείχνεις τις δυνατότητες και τις αδυναμίες σου. Το ίδιο βέβαια ισχύει και στη σκηνή. Ο κόσμος εκτιμά αυτόν που δεν προσπαθεί να μοιάσει σε κάτι άλλο. Εκτιμά αυτόν που ακολουθεί τις δικές του, προσωπικές πυξίδες και δεν προσποιείται. Και φυσικά η κατεύθυνσή του διαγράφεται μέσα από τις δικές του αρχές και αξίες. Όταν ο κόσμος νιώσει αυτή την αυθεντικότητα μπορεί να σε εμπιστευτεί. Είναι δύσκολο να συμπαθείς κάποιον όταν δεν ξέρεις ποιος είναι πραγματικά και τι αισθάνεται. Κλασσικό παράδειγμα στο χώρο του τραγουδιού ήταν ο αξέχαστος Δημήτρης Μητροπάνος και στο χώρο του ποδοσφαίρου ο αξεπέραστος Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.
Α.Μ.: Τι σου λείπει από το ποδόσφαιρο; Τι ονειρεύεσαι για το τραγούδι;
Δ.Τ.: Από το ποδόσφαιρο μου λείπει η ανεμελιά. Ήμασταν έξη μέρες στο γήπεδο, τρέχαμε, παίζαμε σκοτωνόμασταν πίσω από μια μπάλα σαν μικρά παιδιά. Μέχρι τα 23 που είχα έναν πολύ σοβαρό τραυματισμό, δεν βγήκα από το γήπεδο. Μιλάμε για την πιο σπουδαία φουρνιά παικτών που βγήκε από την ευρύτερη περιοχή της Αργολίδας, παιδιά με πολύ ταλέντο, που με άξονα τον Παναργειακό και πιλότο την ομάδα του Αργέα, χτύπησε με αξιώσεις την πόρτα των "μεγάλων". Πολλά από αυτά τα παιδιά, έπαιξαν και διακρίθηκαν στη μεγάλη κατηγορία. Δεν θα άλλαζα με τίποτα αυτά τα χρόνια. Έμαθα να αγωνίζομαι και κυρίως έμαθα ότι χωρίς υπομονή και σκληρή δουλειά, δεν μπορείς να πετύχεις σε τίποτα. Δυστυχώς για μένα, αυτά ήταν στοιχεία που τότε έλειπαν από το χαρακτήρα μου, γι' αυτό αποχώρησα άδοξα από το χώρο του αθλητισμού, όμως πρόλαβα να κάνω πολλούς φίλους, με τους ακόμα και σήμερα είμαστε κοντά, αν και δεν βλεπόμαστε τόσο συχνά και έζησα μοναδικές στιγμές συγκίνησης και χαράς. Τα εφόδια που πήρα απότο ποδόσφαιρο, τα χρησιμοποίησα στη δουλειά μου και αργότερα ήρθε και το τραγούδι σαν μια έκφραση της δημιουργικότητάς μου. Η μετάβαση δεν ήταν καθόλου εύκολη. Ο πατέρας μου ήταν η αφορμή. Αν ο αδελφός μου ήταν αυτός που με έμαθε ποδόσφαιρο -οι "κακές" γλώσσες λένε ότι ήταν καλύτερος από μένα- ο πατέρας μου ήταν αυτός που με έβαλε στη μουσική και το τραγούδι, σαν ένας καλλίφωνος και αυτοδίδακτος μουσικός. Πήγαμε στις χορωδείες του Άργους, εδώ στις Δημοτικές χορωδείες, πήγα στο Ωδείο, σπούδασα κάποια χρόνια και είχα την καλή τύχη να βρεθώ σε ένα γκρουπ τους X-Darawish με τον Στράτο Διαμαντή και τον Έντσο Λεόνε, ως υπεύθυνο γι' αυτό. Πέρασα πάρα πολύ ωραία και δημιουργικά χρόνια μαζί τους, επισκέφτηκα πάρα πολλές σκηνές, βρέθηκα κι έπαιξα με πολύ καλούς μουσικούς, μεγάλα ονόματα, τραγουδήσαμε στην Ελλάδα, σε πολλά φεστιβάλ, πήγαμε στην Ιταλία, ήταν μια πολύ δημιουργική περίοδος, κοντά στα δεκαπέντε χρόνια μαζί τους. Την απόλαυσα και είμαι ευγνώμων γι' αυτό. Τώρα..Τι ονειρεύομαι για το τραγούδι; Μα τι άλλο; Ωραία τραγούδια..!! Αν μπορώ, με την εμπειρία που διαθέτω πλέον μέσα στο χώρο του τραγουδιού, να μπορέσω να εκφραστώ και να πω ότι καλύτερο γίνεται, κυρίως σε ελληνικό στίχο, θα ήταν χαρά μου. Αυτό μόνο.
Α.Μ.: Η μοναχικότητα της ιδιοφυίας, αντέχεται;
Δ.Τ.: Χα.. Δεν θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου "ιδιοφυή"! Θα έλεγα ότι είμαι απλά ταλαντούχος. Ο καλός Θεός με προίκισε, τόσο στο ποδόσφαιρο όσο και το τραγούδι με τη φωνή. Ως εκεί όμως. Πιστεύω ότι δεν μπορείς να δημιουργήσεις όταν είσαι απομονωμένος, με παρωπίδες, δεν είσαι ανοιχτόμυαλος, δεν βλέπεις τα πράγματα ταπεινά και χωρίς "Υπερεγώ". Νομίζω ότι όλα είναι δώσιμο σε ότι κάνουμε, με γνώμωνα κυρίως το να επικοινωνήσουμε και όχι να ξεχωρίσουμε.Γιατί, όπως τραγούδησε και ο Νίκος Ξυλούρης στους υπέροχους στίχους του ποιητή μας Γιάννη Ρίτσου, " Γιατί εμείς, δεν τραγουδάμε αδερφέ μου για να ξεχωρίσουμε από τον κόσμο..Τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.."
Το άλλοτε "δεκάρι" που φάνηκε προς στιγμή ότι θα γράψει τη δική του προσωπική ιστορία με τη φανέλα του Παναργειακόυ, πριν τον προλάβει ο τραυματισμός που έθεσε σε δοκιμασία τα λίγα ψυχικά του αποθέματα υπομονής, όπως και ο ίδιος παραδέχτηκε, άνοιξε το περιβόλι της καρδιάς του και μας φιλοξένησε για λίγο. Τόσο, που ήταν όμως αρκετό για να καταλάβουμε τον αληθινό πλούτο του. Εκείνο τον ψυχικό πλούτο, που φανέρωσε τη μεγαλοσύνη ενός απλού παιδιού της αλάνας, που κατάφερε να ερμηνεύσει υπέροχα, τόσο το ρόλο του "δεκαριού" όσο και τους στίχους μεγάλων Ελλήνων. Ο Δήμος Τσάμης, εκτός από το να οργανώνει το παιχνίδι μοιράζοντας πάσες, μας έδειξε ότι μπορεί να φτιάχνει κι ένα δικό του σκηνικό, όπου πρωταγωνιστούν όλοι εκείνοι που τυχαίνει να διασκεδάζουν όμορφα, δίπλα του κάποιες βραδιές. Ένας αριστεροπόδαρος, που αφήνει την ιδιοφυία του να ξεχωρίζει, έστω κι αν, ταπεινά, δεν το παραδέχεται...
