Το μακρινό 1982 στο Παγκόσμιο κύπελλο της Ισπανίας, η μεγάλη ομάδα της Βραζιλίας αντιμετώπιζε τους Ιταλούς του Μπεαρζότ. Οι πολυπληθείς λά...
Το μακρινό 1982 στο Παγκόσμιο κύπελλο της Ισπανίας, η μεγάλη ομάδα της Βραζιλίας αντιμετώπιζε τους Ιταλούς του Μπεαρζότ. Οι πολυπληθείς λάτρεις του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου και θαυμαστές των Καριόκας έμελλε να ζήσουν ένα από τα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά δράματα στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Ο, αείμνηστος πια, Πάολο Ρόσσι έιχε στείλει στην κόλαση τους Βραζιλιάνους με τρία γκολ. Στα χρόνια που πέρασαν, ελάχιστοι πια-εκτός Βραζιλίας- θυμούνται το όνομα του προπονητή της εθνικής της. Εκείνη τη μέρα, μετά το παιχνίδι, ο προπονητής εκείνος στήθηκε στον τοίχο από κάποιους Βραζιλιάνους δημοσιογράφους για την επιλογή του να μην παίξει για την ισοπαλία που αρκούσε για να δώσει την πρόκριση. Ο ίδιος δεν φάνηκε να μετανιώνει για τίποτα. Όπως θυμάται ο Σώκρατες, την ώρα που στα αποδυτήρια υπήρχαν νεύρα, εντάσεις και κλάματα, ο κόουτς στεκόταν ήρεμος και δήλωνε περήφανος για την τίμια προσπάθεια της ομάδας του. Λίγη ώρα μετά έμπαινε στην αίθουσα τύπου για τις τελευταίες δηλώσεις του και οι δημοσιογράφοι απ’όλο τον κόσμο τον χειροκροτούσαν όρθιοι. Να τον θυμηθούμε ξανά. Ήταν ο Τέλε Σαντάνα.
Χρόνια αργότερα όλοι κατάλαβαν πως ακόμα και αν είχε την ευκαιρία να γυρίσει το Χρόνο και να παίξει ξανά εκείνο το ματς, πάλι θα κατέβαινε επιθετικά, με μοναδικό στόχο να κερδίσει το παιχνίδι, να προσφέρει θέαμα, να διασκεδάσει τον κόσμο. “Η ομορφιά έρχεται πρώτη και η νίκη δεύτερη. Αυτό που μετράει είναι η ευχαρίστηση” έλεγε πάντα ο Σώκρατες, μια φιλοσοφία που του είχε περάσει ο προπονητής του στην εθνική που χωρίς δισταγμό και τύψεις δήλωνε: “Προτιμώ να χάσω παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο παρά να κερδίσω παίζοντας μέτρια”.
Ο Τέλε Σαντάνα αποχώρησε από την Εθνική Βραζιλίας μετά τον αποκλεισμό από τη Γαλλία, στο Παγκόσμιο του 1986. Δεν πήγε σε καμία ομάδα του Ευρωπαικού ποδοσφαίρου αλλά προτίμησε το συλλογικό ποδόσφαιρο της Ν. Αμερικής. Ανέλαβε τη Σάο Πάουλο το 1990, κοιμόταν στο προπονητικό της κέντρο, ξυπνούσε από τις 6, κούρευε μόνος του το γκαζόν και προσπαθούσε, μέσω σκληρής πειθαρχίας, να τελειοποιήσει τις επιθετικές τακτικές του. Με ηγέτη στην ομάδα τον αδελφό του Σώκρατες, Ράι, αλλά και με κάποιους νεαρούς ταλαντούχους, ανάμεσά τους ο Καφού και ο Λεονάρντο, οδήγησε την ομάδα του Σάο Πάολο στην κορυφή της χώρας, της ηπείρου αλλά και του κόσμου δυο συνεχόμενες χρόνιες, αποδεικνύοντας σε όλο τον κόσμο ότι κάποιες φορές το όμορφο ποδόσφαιρο συνδυάζεται και με μεγάλες επιτυχίες!
Aκόμη και στο φινάλε της καριέρας του το 1996, όταν και αποσύρθηκε από τους πάγκους λόγω προβλημάτων με την υγεία του, ο Σαντάνα έφτασε στην κορυφή παίζοντας το ποδόσφαιρο που αγαπούσε, το μόνο ποδόσφαιρο που τον ενδιέφερε να παίξει. Επιθετικό ποδόσφαιρο χωρίς καθυστερήσεις, χωρίς ύπουλα χτυπήματα και θεατρινισμούς, χωρίς καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου. Ένα ποδόσφαιρο που τον έκανε τόσο αγαπητό στη Βραζιλία που μέχρι και σήμερα το όνομα του μνημονεύεται περισσότερο ακόμα κι από τα ονόματα προπονητών που οδήγησαν τη Σελεσάο στην κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Για τους συμπατριώτες του, ο “Κύριος Τέλε” ήταν και θα είναι “ο τελευταίος ρομαντικός του βραζιλιάνικου ποδοσφαίρου”.
Αξίζει όμως να αναφερθεί ένα περιστατικό όπως το αφηγήθηκε ο διαιτητής του τελικού Διηπειρωτικού ανάμεσα στη Σάο Πάολο και την Μπαρτσελόνα, το 1992. Προπονητής της Καταλανικής ομάδας ο Γιοχαν Κρόιφ και το όνομα του Αργεντίνου διαιτητή, Χουάν Κάρλος Λουστό.
"Ο Σαντάνα μου ζήτησε να του γνωρίσω τον Γιόχαν Κρόιφ και δεν μπορούσα φυσικά να αρνηθώ".
Ακολούθησε ένα σκηνικό που μοιάζει τελείως ξένο με τα δεδομένα του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Σε ένα τραπέζι στο μπαρ του ξενοδοχείου, ο διαιτητής και οι προπονητές των ομάδων που δυο μέρες μετά θα έπαιζαν έναν τελικό για τον τίτλο της καλύτερης ομάδας στον πλανήτη, έπιναν, κάπνιζαν (για την ακρίβεια μόνο ο Κρόιφ κάπνιζε αλλά όπως θυμάται ο Λουστό, τα τσιγάρα του διαδεχόταν το ένα το άλλο με τέτοιο ρυθμό που ήταν σαν να κάπνιζε για όλους) και συζητούσαν για μπάλα.
“Μιλούσαν για το ποδόσφαιρο σαν να είναι κάτι ιερό. Έλεγαν συνέχεια πως το να διακόπτεις τον αγώνα με ψεύτικους τραυματισμούς, το να πετάς τη μπάλα μακριά ή το να κάνεις αλλαγές στις καθυστερήσεις για να κερδίσεις μερικά δευτερόλεπτα δεν είναι σωστό” αποκάλυψε πριν λίγο καιρό ο Λουστό. “Ο Κρόιφ και ο Σαντάνα θέλανε να κερδίσουν αλλά όχι με οποιονδήποτε τρόπο. Όχι με ψέματα. Θέλανε να κερδίσουν με το δικό τους στυλ, με τη δικιά τους φιλοσοφία, που μάλιστα έμοιαζε πολύ. Συμφωνούσαν πως ο σεβασμός στον αντίπαλο ήταν το πιο βασικό στοιχείο της επιτυχίας και ήταν πεπεισμένοι πως το να χάνεις ενώ παίζεις καλά δεν είναι αποτυχία και πως σ’ένα παιχνίδι που έχει παιχτεί σωστά δεν υπάρχουν ουσιαστικά κερδισμένοι και χαμένοι. Βλέποντας τις ομάδες τους να παίζουν, καταλάβαινες πως όλα όσα έλεγαν και πίστευαν, τα περνούσαν και στους παίκτες τους”.
Εκείνη η ξεχωριστή παρέα συζητούσε για μπάλα μέχρι η ώρα να φτάσει περασμένες τρεις, σαν μια παρέα καλών φίλων που γνωρίζονται και καταλαβαίνονται τέλεια. Λίγο πριν αποχωρήσει ο καθένας για το δωμάτιο του, οι δυο σπουδαίοι προπονητές προχώρησαν σε μια πρωτότυπη συμφωνία μπροστά στα μάτια του ανθρώπου που μερικές ώρες αργότερα θα σφύριζε τη μεταξύ τους κόντρα. Βάζοντας το δεξί τους χέρι πάνω στον συνομιλητή τους, συμφώνησαν πως αν την ώρα του τελικού κάποιος παίκτης τους ξέφευγε από τα όρια του ποδοσφαίρου που πρέσβευαν και αγαπούσαν, θα γινόταν αλλαγή αμέσως. Ο σοκαρισμένος Λουστό προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει αν αυτό που έβλεπε το ζούσε πραγματικά ή αν απλά το φανταζόταν.
Η Σάο Πάουλο κατέκτησε τελικά το Διηπειρωτικό, κερδίζοντας την ‘Dream Team’ του Κρόιφ με 2-1 χάρη σε δυο γκολ του Ράι. “Ο καθαρός χρόνος παιχνιδιού ήταν απλά απίστευτος και οι ευκαιρίες πολλές” θυμάται ο Λουστό, ο μοναδικός από τους τρεις που ζει ακόμα. Ο Αργεντινός, που εκείνη την εποχή θεωρούταν το Νο2 παγκοσμίως στο χώρο της διαιτησίας, έκλεισε φέτος τα 70 του και παρ’ όλο που στην τεράστια καριέρα του έχει σφυρίξει σε Μουντιάλ, σε τελικούς Λιμπερταδόρες, σε superclasico, θεωρεί πως εκείνη η συνάντηση στο μπαρ του ξενοδοχείου είναι το ωραιότερο πράμα που του συνέβη: “Στην 40ετη καριέρα μου τίποτα δεν με άγγιξε περισσότερο από εκείνη την κουβέντα που είχα με τον Τέλε και τον Κρόιφ. Εκείνη είναι η πιο όμορφη εμπειρία που έχω από το ποδόσφαιρο”.
