" Θα σου κρεμάσω το δελτίο στο καμπαναριό", έλεγε ο Πρόεδρος της ομάδα του -κάθε- χωριού, όταν ο φιλόδοξος ποδοσφαιριστής ζητούσ...
"Θα σου κρεμάσω το δελτίο στο καμπαναριό", έλεγε ο Πρόεδρος της ομάδα του -κάθε- χωριού, όταν ο φιλόδοξος ποδοσφαιριστής ζητούσε να μεταγραφεί σε άλλη ομάδα και αρνιόταν να συνεχίσει. Η γνωστή αυτή φράση, που εκτός από χαιρεκακία και εκδικητικότητα έκρυβε και την κακή πλευρά της εξουσίας που ασκούσε το Σωματείο απέναντι στην ελεύθερη βούληση του αθλούμενου, ήταν η πλέον συνηθισμένη στις προηγούμενες δεκαετίες στο ποδόσφαιρο.
Φυσικά, όταν το μεταγραφικό καθεστώς ήταν σε μια νομική μορφή που σήμερα έχει ολοκληρωτικά ξεχαστεί, πολύ συχνά παρατηρούσαμε το φαινόμενο παίκτες να ξεκινούν και να τελειώνουν την καριέρα τους στην ίδια ομάδα. Η πιθανότητα να φύγει κάποιος ποδοσφαιριστής και να πάει να αγωνιστεί με άλλη φανέλλα, ήταν αποκλειστικά στη διάθεση της Διοίκησης. Τα "θέλω" των ποδοσφαιριστών, δεν ήταν απλά σε δεύτερη μοίρα. Δεν είχαν εντελώς, στον "ήλιο μοίρα".
Σημερινοί εξηντάρηδες και παραπάνω, ενθυμούνται με χαρακτηριστική πικρία ένα τουλάχιστον γεγονός άδικης μεταχείρισης από πλευράς Διοίκησης του Σωματείου. "Ήρθαν και με ζήτησαν από την "Τάδε" ομάδα και ούτε καν το συζήτησαν. Μου είπαν ψυχρά. "Δεν θα πας πουθενά". Αν με είχαν δώσει τότε, σήμερα ίσως ήμουν αλλιώς".
Ποιος δεν θυμάται τις υπέρογκες απαιτήσεις, μόνο και μόνο για να μην ολοκληρωθεί μια μεταγραφή; Ποιος δεν έχει ζήσει τον εκβιασμό των περισσοτέρων, στην παράκληση των παικτών που ήθελαν να δοκιμάσουν την τύχη τους και κάπου αλλού; Ποιος δεν χάλασε σχέσεις, μετά από τέτοιες ασύλληπτες σήμερα, αρνήσεις που δεν είχαν ποτέ στο επίκεντρο τον ποδοσφαιριστή αλλά την ικανοποίηση του εγωισμού του Προέδρου ή και την απόδειξη της ισχύος ενός περιβάλλοντος;
Βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, δεν ήταν όλοι οι ποδοσφαιριστές τα καλύτερα παιδιά. Αρκετοί προσπαθούσαν με κουτοπονηριές και αφελή ψέμματα να ξεγλιστήσουν ώστε να πάρουν μεταγραφή. Όμως, οι ευθύνες πάντα θα πέφτουν περισσότερο σ' εκείνον που κατέχει την εξουσία.
Όλα όμως αυτά, άρχισαν να μεταβάλλονται με τον ερχομό του ημιεπαγγελματικού ποδοσφαίρου στη χώρα μας, στα μέσα της δεκαετίας του '70. Χωρίς να έχει μειωθεί ουσιαστικά η "εξουσία" του Διοικούντα, όλα άρχισαν να τίθενται υπό διαπραγμάτευση. Τα χρήματα, γνωστό ότι λυγίζουν αντιστάσεις, άρχισαν να παίζουν τον καθοριστικό τους ρόλο. Στο λεξιλόγιο των ποδοσφαιριστών, μπήκαν νέες λέξεις όπως δωδεκαετία, οκταετία και λίγο μετά, πενταετία. Σιγά- σιγά παίκτες αρχίζουν να μετακινούνται, ο Δεληκάρης πάει στον Παναθηναϊκό, ο Δομάζος στην ΑΕΚ και οι ομάδες προσπαθούν να ενισχυθούν, βλέποντας φως μέσα από τα παραθυράκια των νέων νόμων. Και πάλι όμως, η εξουσία, παραμένει στην πλευρά της Διοίκησης.
Ποιος είναι εκείνος όμως, που ανατρέπει ολόκληρο το σκηνικό στο ποδοσφαιρικό παλκοσένικο; Πότε το ποδόσφαιρο παίρνει το δρόμο για το νομικό καθεστώς που βλέπουμε να ισχύει σήμερα; Πότε η επιθυμία του ποδοσφαιριστή, αρχίζει να ζυγίζει περισσότερο σε μια ενδεχόμενη μεταγραφή; Ίσως να τον έχουμε ξεχάσει αλλά μια προσεκτική ματιά στο -πρόσφατο- παρελθόν, αρκεί για να καταδείξει το μέγεθος της προσωρινότητας των σημερινών ηρώων. Όλοι αυτοί που σήμερα μετακινούνται σε ομάδες της αρεσκείαςτους, χωρίς να υπομένουν τα "βασανιστήρια" των Διοικούντων, οφείλουν τουλάχιστον ένα τεράτιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στον κύριο που κατέστρεψε την προσωπική του ελευθερία, την καριέρα του και το μέλλον του, για να απολαμβάνουν σήμερα όλοι, αυτό που δικαιωματικά τους ανήκε. Η θυσία του, αποτέλεσε τον "Ούριο άνεμο" για να φύγουν τα καράβια των παικτών για τις ανεξερεύνητες ποδοσφαιρικές θάλασσες, χωρίς περιορισμούς και απαγορεύσεις. Η θυσία, του Ζαν Μαρκ Μποσμάν.
Ο Ζαν Μαρκ Μποσμάν, ο άνθρωπος που ανέτρεψε τον ποδοσφαιρικό χάρτη προσφεύγοντας στη δικαιοσύνη καταφέρνοντας να γκρεμίσει τα σύνορα για ελεύθερη διακίνηση των κοινοτικών ποδοσφαιριστών.Ο ξεχασμένος ευεργέτης ουκ ολίγων διάσημων ποδοσφαιριστών, μετά την διαμάχη του με FIFA και UEFA καταστράφηκε οικονομικά με συνέπεια απένταρος να παλεύει με τους δαίμονες του, φτάνοντας στο σημείο να γίνει αλκοολικός.
«Έκανα πολλά, αλλά υπέφερα πολύ στη ζωή μου. Δεν είναι καιρός να βοηθηθώ και εγώ; Για να καταφέρω να κερδίσω στο δικαστήριο αναγκάστηκα να πουλήσω το σπίτι μου. Έπρεπε να καλυφθούν τα δικαστικά έξοδα», τονίζει ο άνθρωπος που έγινε συνώνυμο της ελεύθερης διακίνησης ποδοσφαιριστών που ανήκουν στην ευρωπαϊκή ζώνη. Ο ίδιος, δηλώνει:
«Έζησα μια δυστυχισμένη ζωή. Άλλοι εκμεταλλεύτηκαν τον αγώνα μου και πλούτισαν. Πίστευα πως μετά την απόφαση του δικαστηρίου θα είχα μια όμορφη ζωή. Δεν πίστευα πως το ποδόσφαιρο θα είναι έτσι. Εάν έπρεπε να κάνω το ίδιο πράγμα, θα το έκανα. Δεν θα άλλαζα το όνομα μου για να βρω δουλειά.
Ο νόμος Μποσμάν φέρει την σφραγίδα της ζωής μου. Ήμουν νέος και ωραίος. Τώρα είμαι γέρος, χοντρός και καραφλός. Πολλοί παίκτες δεν θα με αναγνωρίσουν εάν με δουν. Ίσως να μην είμαι εδώ σε 20 χρόνια, αλλά η υπόθεση μου πάντα θα υπάρχει. Είμαι για το ποδόσφαιρο ότι ο Λεχ Βαλέσα για την δημοκρατία. Όλοι είχαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τον νόμο Μποσμάν, εκτός από μένα. Είμαι λίγο απογοητευμένος γιατί μπορεί να με ξέρουν σε όλο τον κόσμο, αλλά μου συμπεριφέρθηκαν λες και είμαι εγκληματίας πολέμου. Όλοι με γνωρίζουν, αλλά όταν κοιτάζω την τσέπη μου είναι άδεια».
Ο παλαίμαχος Βέλγος μέσος χαρακτήρισε την επικράτηση επί του αλκοόλ ως την μεγαλύτερη νίκη στη ζωή του.
«Η μεγαλύτερη νίκη μου ήταν ενάντια στο αλκοόλ. Ήθελα να γίνω ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής, έχω θέση στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αλλά το πλήρωσα ακριβά. Όλα τα χρήματα που κέρδισα πήγαν στους δικηγόρους. Θέλω απλά μια μικρή ευγνωμοσύνη, να ξέρει ο κόσμος πως υπάρχει ένας άνθρωπος πως για να βρει το δίκιο του έδωσε τα πάντα».
Σήμερα, εξακολουθεί να ζει με πολλές οικονομικές δυσκολίες. Ποιος να τόλεγε; Ο άνθρωπος που βοήθησε με τον αγώνα του τόσους και τόσους, να αντιμετωπίζει τόσα προβλήματα; Ακολούθησε τη μοίρα των "ηρώων". Που χαρίζουν χωρίς καμία ανταπόδωση ακόμη και τη ζωή τους.
